Yazılar
Gördüğümde Beni Yoran Tepeler – Mustafa Zahid Ergün
Yaz mevsiminin tam manasıyla çadırını getirip kurduğu şu günlerde hemen her şeyin/herkesin değişim ve rehavete kapıldığı göze çarpıyor. Çalışmak zorunda olanlarınsa bu tür rahatlamalardan bir payesi yok.
Kirazlar, dallarını yavaş yavaş boşaltıyor. Eriklerin toplanmayanları, hoşaflık olmak için bekliyor.
Karasıyla, beyazıyla dutlar patır patır dökülüyor. Ağaçlarının altı dökülen dutların bıraktığı izlerle kaplanıyor. Dalda kalanlar da el birliğiyle silkelenip ağız birliğiyle yeniyor.
Çilekler de çok sürmez, biter. Kalırız pazar malı hormonlu çileklere! Nerede ağızda eriyen bahçe çileği, nerede ağız buruşturan hormonlu sera çileği… Mustafa Kutlu’ nun Huzursuz Bacak kitabındaki Ömer Faruk Ay gibi her şeyi bırakıp başlamalı çilek yetiştirmeye.
Salatalıklar, domatesler, kıvırcıklar, marullar ve Ayşe kadınıyla, çalısıyla fasulyeler boy atmaya başladı. Mahsullerini pek yakında görürüz.
Ormanda o havayı soluyamasak da odaların içini nefis ıhlamur kokusu almasına çok az kaldı.
Armutlar da yavaş yavaş olgunlaşıyor, nar ise yeni yeni çiçek vermeye başladı. Arılar tomurcuklarını yeni patlatan çiçekleri bulup arkadaşlarına haber veriyor, kendilerine özgü “titreşimli iletişim teknikleri”yle.
Meşhurluğunu, trafiğin yoğun olduğu bir geçiş yolu üzerinde bulunmasına borçlu olan İzmit pişmaniyesi gibi; mevsimine göre incir, kiraz, şeftali, erik, fındık, ceviz, kestane ve bilumum meyve-sebzenin ipliğinin pazara döküldüğü tezgâhlar kurulmaya başlandı yol kenarlarına.
Körfezde her zamanki trafik devam ediyor: Sakin, akıcı… Askerî, ticarî, sivil gemiler, vapurlar, deniz otobüsleri, balıkçı tekneleri, sandallar, yelkenliler vs… Körfezin ucu bucağı varsa da, kıyısına gidince ille bir özgürlük çağrışımı yapıyor insanda.
Mesire yerleri piknikçilerden geçilmiyor. Sakin, ailece kafanızı dinleyebileceğiniz bir yer bulmak güç. Zaten stres, depresyon gibi şeyler çıktı çıkalı işten fırsat bulan, nevalesini dürüp soluğu ya böyle mesire yerlerinde ya da deniz kenarlarında alıyor. Dağ başları da hakikî tabiat dostlarını bekliyor.
Okullar bitmeden çocukların altını üstüne getirdikleri kasaba, en azından sabahları sükûnet bulacak. Öğleden sonra başlar bir curcuna. Evden kendini dar atanların en uğrak yeriyse dondurmacılar oluyor. Annelerinin; “al da yeter ki git oyalan biraz” diye verdiği harçlıklarını tereddüt etmeden uzatıyorlar bakkal amcalarına. Bazısı da hazırladığı oltasıyla iskelenin yolunu tutuyor. Harçlığı dar olan kıyıdan sinek oltayla, parası çıkışan sandal kiralayıp çapariyle aldatıyor balıkçıkları. Çoğu da bırakıyor kendini körfezin temiz olmayan, ama serin sularına.
Tüm bunlarla beraber; genişletilen otoyolun daha asfalt atılmamış, tam da koşu pistini andıran toprak kısmında salına salına koşturan rahvan atları görünce, bir masa ve sandalyede kısılı kalmak zoruna gidiyor insanın!
Denizle ormanın güzel bir uyum içinde hayat sürdüğü, güzelliğini -başta Tüpraş olmak üzere- bilumum fabrikaların bile bozamadığı bir kasabada bulunup da gözüne at gözlüğü takıp ders çalışma zorundalığı…
İnşaat ustaları, akşam koydukları malzemenin yerini sabaha unutmazlar, kimse yerini değiştirmediyse şaşırmazlar. Bense o nispette bir şaşırma hâlindeyim bu sıralar. Ya koyduğum yerde bulamıyorum kendimi ya da unutuyorum koyduğum yeri.
Bir bilseniz, benim de hoşuma gitmiyor bütün gün seçenekleri okuyup içlerinden doğru olanı aramak. Dört okuyup bir yazmak varken, dört yanlıştan sıyrılıp bir doğruya ulaşma mecburiyeti, başkalarının çeldiricilerinden kurtulup yine başkalarının doğrularını bulmaya çalışmak. Bir bilseniz, benim de hoşuma gitmiyor ve hatta zoruma gidiyor.
Bilir misiniz, Hasan Hüseyin Korkmazgil; “haziranda ölmek zor” demiş. Orası öyle de, bütün sınavcıların son düzlüğe girdiği bu ayda, hızını kaybetmeden ders çalışmak kolay mı? Çeken bilir.
Son söz: Tepe görünce yorulan insanlar tanıdım. Söz gelimi dünyadaki hiç kimsenin, yaptığı işten memnun olmadığı söyleniyor. Bu serzenişlerimi kendimizi bir köle gibi kaptırdığımız “sistem”e bir sitem, “kaosa mütevazı bir katkı” mahiyetinde kabul ediniz. Önümüze, aştığımızda bize hiçbir şey kazandırmayacak tepelerle setler kuran “sistem”, bizi fazlasıyla ve boş yere yorduğu hâlde; dostun dağına çıkmaktan da erinmeyiz elbet.
İsrail güçleri sistematik olarak ve son dakikalarda yayımladığı yer değiştirme emirlerini bir şiddet aracı olarak kullanmaya devam ederek Gazze Şeridi’ni Filistinliler için gerçek bir yeryüzü cehennemine dönüştürüyor.
Kesintisiz bombardımanlar, insani yardımın neredeyse tamamen engellenmesi ve yerinden edilme emirleri; yüz binlerce insanın hareket etmek zorunda kalması ve giderek daha dar alanlara sıkışıp kalması anlamlarına geliyor.
Sınır Tanımayan Doktorlar (Médecins Sans Frontières-MSF), sürekli alarm durumunun ve yerinden edilme emirlerinin öngörülemezliğinin insanların ruh sağlığı üzerinde yıkıcı sonuçlar doğurduğuna işaret ediyor. Tahliye emirleri yoluyla zorla yerinden etme, derhâl durdurulmalıdır!
MSF Acil Durum Koordinatörü Claire Manera bu durumu, “İsrail güçleri fiziksel ve psikolojik savaş taktikleriyle Gazze’deki Filistinlilerin tüm yaşam imkânlarını yok ediyor. Zorla yerinden etmeler, gidecek başka yeri olmayan Filistin halkına karşı İsrail makam ve güçleri tarafından uygulanan etnik temizlik kampanyasının bir parçasıdır.” diyerek kınadı.
Savaşın başlangıcından bu yana Filistinliler, defalarca tahliye edilmek zorunda kaldı. Pek çok MSF çalışanının da yaşadığı gibi pek çoğu, tekrar tekrar sürüldü!
İsrail’in 18 Mart’ta ateşkesi bozmasından bu yana 31 tahliye emri çıkarmasıyla birlikte tekrarlanan zorunlu göçler Filistinlileri sonu gelmeyen bir acı döngüsüne hapsetti!
19 Mayıs’ta Han Yunus bölgesindeki tek bir seferde verilen büyük ölçekli tahliye emri, şeridin %22’sini kapsadı ve 70’ten fazla MSF çalışanını da etkiledi. 26 Mayıs’taki bir başka tahliye emri ise orta ve güney Gazze’nin %40’ını kapsadı.
MSF’nin lojistik müdürü Omar Alsaqqa, “Meslektaşlarımız çaresiz durumda!” diyor. “Hiç çadır kalmadı ve insanların çadır kurabileceği bir alan da yok zaten. Meslektaşlarım gecenin bir yarısı çocuklarıyla nereye gidebileceklerini sorduklarında onlara nasıl bir cevap vereceğimi bilemiyorum. Hayatta kalmak için seçeneklerimiz gittikçe tükeniyor.”
Yerinden edilme emirleri ve halkın girişinin yasak olduğu askeri bölgeler, şu anda Gazze’nin yaklaşık yüzde 80’ini kapsıyor ve Gazze’nin tek bir bölgesi bile saldırılardan masun değil!
26 Mayıs Pazartesi günü MSF ekipleri, Gazze’nin merkezindeki Han Yunus’ta kuruluş tarafından işletilen sağlık merkezinin çok yakınında, tam da insanların hareket etmesi gereken bölgede gerçekleşen bir saldırının ardından 17 hastayı tedavi etti.
Halk bir bölgeyi boşaltıyor ve ardından sözde “güvenli bir yer” bombalanıyor. 18 Mart’tan bu yana yaklaşık 600.000 kişi yeniden yerinden edildi.
“Çocuklarımı uyandırdım ve onlara, bulunduğumuz yerden süratle ayrılmamız gerektiğini söyledim. Ağlamaya başladılar. Sırt çantalarını kaptılar. Dehşete düşmüştüm ama kalbimin korkuyla çarptığını hissetmeme rağmen sakin görünmeye çalıştım.” diye anlatıyor MSF idari uzmanı Asmaa Abu Asaker, mahallesinde yerinden edilme emri çıkarıldıktan sonra.
Öngörülemeyen Tehcir Direktifleri
Yerinden etme emirleri, öngörülemez ve çok kısa süreleri kapsayacak biçimde geliyor. Bu işleyiş, hayatı iyice çekilmez hâle sokuyor.
Broşürler, sosyal medya bildirimleri ya da telefon aramaları yoluyla gelen bu emirler; yakın bir saldırı olduğunu bildiriyor ve insanlara eşyalarını toplayıp sığınak aramaları için sınırlı bir süre tanıyor!
İnsanları, çoğu zaman gecenin bir yarısı, gidecek hiçbir yerleri olmadan ve hayatlarını riske atarak defalarca göçe zorlamak, sadece fiziksel bir etki yaratmakla kalmıyor aynı zamanda büyük bir psikolojik hasara da neden oluyor.
Birkaç kez yerinden edilmiş MSF psikoterapisti Sabreen Al-Massani, “Bu sefer eşyalarımı toplamak istemiyorum. Bavul yok, evrak yok, hiçbir şey yok! Nedenini bilmiyorum, belki de zihinsel tutumum yanlış ama evimi tekrar terk etme fikrini sindiremiyorum!” diyor.
“Un ve gıda malzemeleri olmadan yeni bir mücadele başladı. Evden işe, işten eve seyreden normal bir hayatım vardı. Birdenbire temel eşyalara, suya, telefonumu şarj edecek bir yere erişimim olmadan zor bir ortamda, başkalarıyla yaşamak durumunda kaldım. Sonra başka bir tahliye emri geldi ve yaşadığımız bölge tümüyle vuruldu!” diye ekliyor Sabreen Al-Massani.
Uyarı Yapılmadan Yapılan Bombalamalar
Yerinden edilme emirleri, Filistinlileri giderek daha küçük alanlara sıkışmaya zorlarken İsrail güçleri de herhangi bir uyarıda bulunmadan saldırılar yapıyor.
9 Nisan’da Gazze’de yedi binadan oluşan bir yerleşim birimini hedef alan bombalı saldırıda 20’den fazla kişi hayatını kaybetti. Ölenler arasında, saldırı sırasında çalışmakta olan ve yakınlarının enkaz altında kaldığını sonradan öğrenen iki MSF çalışanının ailesi de vardı.
“Sürekli bir alarm durumundayız; her an yaşadığımız yerden ayrılmamız için bir bildirim alabiliriz. Sıranın bize gelebileceğini düşünmekten geceleri uyuyamıyoruz.” diyen Al-Massani, bunun Filistinlilerin ruh sağlığı üzerindeki etkilerini anlattı.
MSF, İsrail güçlerine Gazze’deki Filistinlileri zorla yerinden etme ve etnik temizlik kampanyasını derhâl durdurma; İsrail’in müttefiklerine de İsrail’e desteklerini sonlandırma ve suç ortaklığını bırakma çağrısında bulunuyor!
Kaynak: msf.org.br
