Connect with us

Yazılar

2021 Toprak Günü: İsrail’in Toprak Hırsızlığı Hız Kesmeden Devam Ediyor – Dr. Emad Moussa

Yayınlanma:

-

Filistin takvimi, kimlik ve kendi kaderini tayin arayışını, onur ve temel insan hakları için mücadeleleri temsil eden anma günleriyle dolu.

Bu yıl, İsrail hükümetinin Celile merkezindeki birkaç köyde Filistinli sahiplerine ait yaklaşık 5.000 dönümlük araziye el koyma niyetini açıkladığı 30 Mart 1976’yı hatırlatan Toprak Gününün 45. yıldönümünü anıyoruz.

Arazi hırsızlığına karşı protesto kısa sürede göstericiler ile köylere giren ve evlere baskın yapan İsrail Sınır Polisi arasında şiddetli çatışmalara dönüştü. Günün sonunda altı Filistinli öldü ve 70 kişi yaralandı.

Kırk beş yıl sonra İsrail’in  toprak hırsızlığı  hız kesmeden devam ediyor. Yerleşimler genişliyor; askeri, güvenlik veya endüstriyel amaçlarla arazi müsadereleri artıyor ve özellikle tedirgin edici olan, başkenti Kudüs olacak bir Filistin devletinin özlemini çeken Filistin halkından çalmaya yönelik tedbirler hızlanıyor.

1976, her yerde Filistinliler tarafından anılsa da, İsrail içindeki Filistinli azınlık için Toprak Gününün özel bir anlamı var. Filistinli kimlikleri uğruna mücadele ile kuruluşta söz sahibi olmadıkları bir eyaletteki vatandaşlar olarak konumları arasında bir araf devletinde sıkışıp kalmış bir topluluk olarak statülerinin bir hatırlatıcısı olarak hizmet ediyor.

1948 Nakba’dan sonraki 17 yıl boyunca, bu Filistinliler sıkıyönetimle yönetilen kuşatma altındaki bir topluluktu. 1948 hafızası ve sürgündeki aile üyeleri, komşular ve tüm topluluklara duyulan özlem yalnızca özel alanı işgal etti.

Ve bu yüzden Toprak Günü, İsrail’in Filistinli azınlığı için merkezi bir hafızadır, sadece İsrail devletine karşı ilk fiziksel isyanı işaret ettiği için değil, aynı zamanda askeri yönetimin kaldırılmasını izleyen “Arap İsrail vatandaşlığı” yanılsamasını paramparça eden gün olduğu için 1966’da… Bu nedenle,İsrail’in tepkisinden korkan Filistinliler, sembolizmi güvenli bir teslimat aracı olarak kullanarak şiir, roman ve resimlerde kimliklerini öne sürdüler. Halka açık mitingler, protestolar veya siyasi faaliyetler son derece kısıtlandı. Filistinlilerden Filistin’i unutmaları ve yeni kurulan Yahudi devletine sadık “Araplar” olarak yeni bir kimliği kabul etmeleri bekleniyordu.

Bu, İsrail’deki Filistinlilerin İsrailli yetkililer tarafından gerçekleştirilen ilk ve son katliam değildi. Yirmi yıl önce Ekim 1956’da İsrail ordusu Kufr Qassem köyünde bir katliam gerçekleştirerek 47 köylüyü öldürdü. Aradaki fark, Kufr Kassem’de Filistinlilerin pasif kurbanlar olmasıdır. Toprak Günü’nde ise hakları için ayağa kalktılar ve İsrail devletine meydan okudular.toprağı yeniden mücadelenin ön saflarına taşıdı.

Bu anlamda İsrail’deki Filistinliler, diğer her yerdeki kardeşlerinden çok da farklı değillerdi; hepsi direniş erlerine dönüşmeye başladı.

Nakba’yı takip eden yaklaşık on yıl kafa karıştırıcıydı. Büyükanne ve büyükbabalarımız tam olarak ne olduğunu anlamaya çalışıyorlardı ve bir gecede kendi topraklarında “davetsiz misafirlere” ya da dünyanın dört bir yanına dağılmış mültecilere dönüştüler.

Bu ezici bir aşağılanma duygusuydu. Kurtuluş için uzun süre beklemek, hiç gelmeyen Filistinli Godot için ağırlaştı, bütün bir Nakba nesli bir tür kasıtlı amnezi benimsedi. Filistin’i unutmuş olmak anlamında değil, daha çok ezici, kafa karıştırıcı kayıp duygularıyla başa çıkmak için uyarlanabilir bir strateji…

Gazze ve Batı Şeria’daki diaspora Filistinliler ve Filistinliler için pasif kurbanlıktan çıkış yolu silahlı direniş ve Filistin Kurtuluş Örgütü’nün kurulması şeklinde geldi. İsrail içindeki Filistinliler için, kayıp hafızasını fiziksel bir direniş eylemine dönüştüren Toprak Günü idi. Aslında Toprak Günü (Land Day), kolektif Filistin hafızası kavramını ve coğrafyadan bağımsız olarak paylaşılan kaderi yeniden vurguladı.

İsrail’in başlangıcından kısa bir süre önce, nüfusun üçte birini oluşturan Yahudi göçmenlerin nüfusun yüzde yedisinden daha azına “sahip olduğu” dönemin tam tersine, şu anda tarihi Filistin’in yalnızca yüzde 15’inde Filistinlilerin yaşadığını veya sahiplendiğini düşünmek acı verici!

Bugün, İsrail içindeki Filistinliler topraklarına, kullanımın reddi gibi daha az doğrudan yöntemlerle ya da karmaşık yasal prosedürlerle el konulduğunu görmeye devam ediyor. İnşaat izinleri sınırlıdır ve doğal nüfus artışına bağlı olarak coğrafi genişleme sınırlandırılmıştır. Negev’de, Filistin Bedevi topluluğuna mensup konutlarının yıkım neredeyse haftalık olağan olaylar.

Bugünlerde, pek fazla Filistinli görmeden Tel Aviv’den Batı Şeria’nın derinliklerindeki Ölü Deniz’e gidebilirsiniz. Bölgedeki çoğunluk olmamıza rağmen, sistematik olarak “mevcut olmayanlara” dönüştürüldük, yerleşimlerle, yalnızca İsraillilere özel yollarla ve güvenlik/askeri bölgelerle çevrili ve ayrılmış küçük yerleşim yerlerine hapsedildik. İronik bir şekilde, bu tür “sahadaki gerçekler”, işgali acemi gözüne neredeyse görünmez kılıyor.

Bu yıl özellikle rahatsız edici olan, Kudüs’ü Filistinli nüfustan arındırmak için alınan önlemlerde tüm zamanların en yüksek seviyesine ulaşıldı. 1967’den beri, ne İsrail vatandaşı ne de İsrail’deki akranları ile Batı Şeria ve Gazze’deki akranları ile benzer yasal statüye sahip Filistinliler olarak güvencesiz bir hukuk sistemi altında yaşadılar.

Bunun yerine, onları ayrılmaya zorlamaya yönelik yasal ve politik engellerle yükümlüdürler. Ağır vergilendirmeye ek olarak, belediyeden inşaat izinleri talep ediyorlar, ancak bu izinler neredeyse hiçbir zaman verilmiyor ve bu da onları “yasadışı” olarak evlerini inşa etmeye zorluyor. Bu kaçınılmaz olarak evlerinin İsrail devleti buldozerlerinin avına düşmesine neden oluyor. Ayrıca, evlerinin İncil haklarını talep edecek veya sahte arazi tapuları kullanacak olan Yahudi yerleşimciler tarafından işgal edilmesi riski altında yaşıyorlar. Ben bunu yazarken, Kudüs’ün Şeyh Jarrah mahallesindeki yedi Filistinli aile, Yahudi yerleşimciler lehine mahkeme kararıyla evlerinden tahliyeyle karşı karşıya.

Çatışmanın katmanlı karmaşıklıklarına rağmen, Toprak Günü bize toprağın her zaman mücadelemizin özü olduğunu hatırlatıyor. Bu nedenle, Siyonizm ile çatışmamız her zaman temel bileşenlerine indirgenmelidir: aramızdaki toprak için asimetrik bir mücadele, yerli halk ve toprakla tarihsel bağ iddialarıyla bizi sömürgeleştiren ve ezen…

Diğer her şey marjinaldir.

 

*Dr. Emad Moussa, Filistin / İsrail siyaseti ve siyasi psikolojisi konusunda uzmanlaşmış bir araştırmacı ve yazardır. 

 

Kaynak: english.alaraby.co.uk

 

Tıklayın, yorumlayın

Yorum yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Yazılar

Yardım Kuruluşları Kendilerini Kapatsın – Yusuf Şanlı

Yayınlanma:

-

“Hayatta her şeyin fazlası zarardır.” kaidesini benimseyecek olursak hayatının bütününü yardım faaliyetlerine adayan güzel arkadaşlara bir iki kelam etmek istedik.

Sahadan gelen bir arkadaşınız olarak samimiyetinizi, niyetinizi, gayretlerinizi yargılamak haddime değildir, kimsenin olmadığı gibi ama ortada had safhada bir vakıa var ve bahsedilmesi icap etmektedir. Burada mevzu bahis olan, kişilerden ziyade gelinen süreçtir; üzerimize alıp şahsileştirmeye hacet yok ama üzerimize düşen vecibeler de var.

Hayat bütüncül bir kurgudur; dengeli, koordineli, çeşitlilik içinde tamamlanır ve anlam kazanır. Salt bir alan/meşguliyet/düşünce insanı daraltır, noksan bırakır. Bireysel noksanlığımız bir yana, birçok alandaki toplumsal sorumluluklarımızdan uzaklaştırır bizleri.

Salt tasavvuf, salt edebiyat, salt eğitim, salt ibadet, salt ideoloji, salt ticaret ne kadar yanlışsa salt yardım faaliyetleri de bir o kadar yanlıştır. Buradaki yanlışlık fiiliyatın kendisi veya alanı değil “salt” olmasında yani yanlışlık, diğer alanlarda eksik bıraktığımız yükümlülüklerimizde! Toplumdaki gelir eşitsizliğine, muktedirlerin zulümlerine, haksızlıklara, sömürülen emekçilere, katledilen ekine ve nesle dâir kelam etmeden hayatını pür para kazanma derdiyle, çiçek böcek edebiyatıyla geçirip veya varlığını akademiye vakfetmekle veya yat kalk ibadetle tekkelerde geçirmekle olmuyor. Aynı şekilde mevzumuz olan yardım faaliyetleri de benzer kategoriye tekabül etmektedir.

Bu düzleme ne vakittir nasıl düştük, düşünüp irdeleyerek tespit etmek gerekmekte. İslamsı bir iktidar döneminde muhafazakâr cenah ister istemez siyasal sorunsallara parmak basmaktan kaçınır (Sorunları halifemiz çözecek diye!) hâle gelmiş, siyasal düzlemdeki sorumluluklarını abdestli-namazlı iktidar/larına devretmiş, kendileri de boşlukta kaldığından bahsi geçen alana daha da yoğunlaşır olmuşlardır. Eskiden de Müslümanlar vakıf-dernek ve özellikle yardım faaliyetlerinde aktif ve işlevseldi ama son 15-20 yıldır tek işleri bu olur oldu! İktidara eklemlenmiş durumda olanlar haricindekiler de mevcut nizama ters düşmeyecek, siyasal bir yansıması olmayan bu kulvarda, risksiz steril bu tatmin alanında kalan ömürlerinin gününü saymaktalar!

Tabi ki yardım faaliyetlerimiz sürecek, sadece İslami kimliğimizden değil insan olmamızın bir gereğidir bu! “Komşusu açken kendi tok yatan bizden değildir.” şiârıyla yaşayanlar, ister istemez yardımını yapar ama bunun bir oranı, orantısı olur zannımızca! Diğer faaliyet alanları gibi en fazla %10-15’lik bir yere tekabül ediyor olmalı değil mi? Yukarıda ayrıntıladığımız gibi insanın hayatının yekûnunu herhangi bir şey oluşturuyorsa bu sıkıntıdır. Kurumsal olarak varlığını, zamanını, zihnini, insan gücünü, eforunu bütünüyle bu alana kanalize etmek de nedir!

İslamcı camiadan beklenen, düzen ile esaslı bir yüzleşme ve bu yüzleşme doğrultusunda toplumsal sorunlara eğilmek iken genel hassasiyet düzen ile yüzleşmeyi bir kenara bırakıp, düzen içi imkânlara hücum etmeye dönüştü. Hâliyle toplumun düzen karşısında savunulması, toplumu düzen karşısında uyarmak, düzeni toplum karşısında eleştirmek ve itiraz kültürünün örgütlenmesi terk edilmiştir. Bu yüzden hayr umarken şerre tekabül eden bir STK işgali altındayız. Kaldı ki bu yapıların da ne kadar sivil olduğu tartışılır çünkü nice STK bugün SDK’ye (sivil devlet kuruluşları) dönüşmüştür. Düzen ile esastan yüzleşme ve toplumsal alanda adaletin ikamesi doğrultusunda STK çalışmalarına ihtiyacımız var. Adaletin ikamesi konusunda mücadele etmeyi ve tavır almayı bir kenara bırakmış bu yapılar, toplumu yardımlarla oyalamakta ve zulmün/yoksulluğun müsebbibi iktidarların (bir faraş misali) ardını toplamaktadır.

Adeta TC’nin sosyal devlet vasfını gönüllü olarak Müslümanlar yürütmektedir, muhafazakâr camia yardım-dernek vakıf işlerinden elini çekse Türkiye devletinin, hiçbir “sosyal devlet” vasfını yerine getirmediği çıplak gözle görünür olacak neredeyse!

Bataklığı kurutmak yerine sinekleri öldürmeyle meşgul oldukça bataklık öngördüğümüzden de daha fazla büyüdü, büyüyor, büyüyecek. Artık yokluktan açlık evresine büründü ahval; israfı doğuran, zenginle fakir arasındaki makası açan, zulüm üreten, insanları zihnen ve fiilen köleleştiren odakları bertaraf etmeden yapacağınız yardımlar dolaylı olarak bu odakların varlığını beslemektedir.

Camia içerisinde bir de son zamanlarda hobileşen arama kurtarma faaliyetleri var. Açık konuşmak gerekirse bizim işimiz arama kurtarma faaliyetleri yürütmek mi? İşiniz gücünüz bitti, ortada zalim/tâğût/firavun kalmadı da spor yapasınız dağ havası alasınız mı geldi, hayırdır! Devletin sosyal devlet ödevlerini üstlendik, doğal afet sonrası hizmetlerini de mi biz sırtlanacağız!

Pardon “artık devlet bizdik” değil mi? Unutkanlığıma, cahilliğime, ayak uyduramamışlığıma verin!

Bu alışkanlık haline gelmiş durumdan radikal kararlar alarak çıkabiliriz. Yardım faaliyetlerinin hakkını vererek bütüncül ve dengeli hareket eden, riske girip eş zamanlı olarak bataklığı kurutmaya dâir de söylem ve eylemlerde bulunan oluşumlar da arada kaynayacak! Had safhada olan mahrum bırakılmış ihtiyaç sahibi mazlumlara (kısa bir süreliğine) el uzatılamamasına da sebep olacağız ama şakası bir yana ciddi ciddi bütün dernek ve vakıfları, yardım kuruluşlarını kapatalım! Biraz boşluğa düşülecektir ama belki önceliklerini, sorumluluklarını tekrar hatırlar, bataklığı kurutmaya dair faaliyetler yürütüp yarına güzel günlerde uyanabiliriz. O vakit hâlâ ihtiyaç sahibi kalmış kişilere her türlü paylaşımla umut olabiliriz.

NOT: Olağanüstü bir durum olan deprem krizi ve depremzedelere âciliyet gerektiren yardım faaliyetleri bu vurgumuzun dışındadır.

Umarım üst perdeden ifadelendirdiğim meramım anlaşılabilmiştir.

Saygılar, sevgiler…

 

Devamını Okuyun

Köşe Yazıları

Beyaz Önlük Neyi Örter?

Yayınlanma:

-

Milli Eğitim Bakanlığı, yeni eğitim yılında öğretmenlerden beyaz önlük giymelerini istedi. Böylece öğretmenler öğrenciler için “rol model” olacakmış.

Çocukluğumuz kara önlük içinde geçti. Karanlık bir dönemin nişanesi gibiydi zahir! Biçimlendirilmek için sıralanmış minnacık kalpler, dimağlar olarak ideolojik tornalara sunulduk. “Karalar bağlamış!” da denilebilirdi hâlimizi ifade etmek için! Kocaman bez, dantel ya da naylon beyaz yakalıklarla birlikte torna tezgâhının birörnek ürünleriydik.

Böyle devam etti. Kara önlüklerin yoksulluğu örttüğünü, böylece bütün öğrencilerin eşitlendiğini iddia etti öğretmenlerimiz, müdürlerimiz ve onlara inanan bir kısım büyüklerimiz. Doğruydu, fukara halkımız, evladına ikinci gün farklı bir kıyafet yetiştirmekten mahrum halkımız için kara önlükler bir kurtarıcıydı. Nasıl olsa dokuz ay boyunca farklı kıyafet derdi olmayacaktı.

Uzaktan bakılınca eşitlik tamamdı! Sosyalistler bile bu hıza şaştı!

Gelin görün ki zengin çocuklarıyla yoksulların görece eşitliği pek uzun sürmüyordu. Dökülüyordu kara önlükler! Mahallede ve evde kaçıncı tura çıkmışlardı! Eprimiş, solmuş, kendini çoktan bırakmış önlükler, türlü yamalıklarla hayatta kalma mücadelesi veren pantolonlar, siyah ipliklerle derin yırtıkları kalın kalın dikilmiş beyaz naylon yakalıklar düzenin yalanını suratlara çarpıyordu! Ayakkabılar, kara lastikler, harçlıksız cepler fukaranın çocuklarını okul duvar ve bahçelerine savurup duruyordu.

Yalanlar suratlara çarpılmayı hak ederler elbette!

Sonra mavi, daha sonra rengârenk oldu önlükler, formalar. Kısmen serbestleşti kıyafetler lâkin zihinsel kuşatma aynen devam etti. Öğretmenler devlet memurlarının kılık-kıyafet şartnamesine bağlıydılar, ancak yaklaşık on yıldır sendika kararlarıyla serbestler. Başörtüsü yasakları kalktı, yerine “Siyah ya da lacivert olacak!” dayatması geldi.

Zihinlerdeki prangalar pek bir muhkemdi. Yeni bakan memleketi biçimciliğe dönüşün kurtaracağını düşünen bahsettiğimiz saplantının bir uzantısı olarak “Beyaz önlük!” dedi. “Beyaz”dı nihayetinde, nispî bir olumluluk barındırıyordu. Örteceği meselelere dâir antipati uyandırma ihtimali düşüktü.

Resmî ideoloji ile kapitalizmin eğitim hayatını, çocukların ufkunu kapatmasını örtebilirdi mesela! Mesela “eğitim” denen alanın kökten sorgulanmasını öteleyebilir, “okul”un ne manaya geldiğini, küreselleşme çağında nereye evrildiğini, dijital zamanlarda fonksiyonunun ne durumda olduğuyla ilgili tartışmaları öteleyebilirdi. Başta Kürtçe olmak üzere baskılanıp yasaklanan dillerde onca insan evladının Allah tarafından verilen haklarının nasıl gasp edildiğini gizleyebilirdi mesela! Yine, yıllarca dirsek çürüten çocukların önemli oranda okuduğunu anlama probleminin olduğunu, üniversite sınav sonuçlarına bağıra bağıra yansıyan akademik sefaleti sorgulamayı unutturabilirdi. Piyasalaşmanın hakikati nasıl yuttuğunu, geleceksizlik batağında çırpınan milyonlarca gencin oluşturduğu devasa kitleye yenilerinin eklenmekte olduğunu tartıştırmazdı!

Karasından beyazına önlük ve formalar, ulus devlet aracılığıyla muhafaza olunan sermaye düzenine ideolojik formasyonla terbiye edilmiş kitleler üreten okul gerçeğini örtmeye çalışırken hakikatin ışıkları da elbette hayatlara sızmaya devam edecek etmesine ya bakalım bunca hakikati örtmeye çalışacakların sıradaki yeni örtüleri neler olacak!

Devamını Okuyun

Köşe Yazıları

Yol Haritasında Yeni Durak: İfsada Karşı Akbelen Direnişi

Yayınlanma:

-

Bir yandan aşırı sıcaklar, bir yandan Akbelen direnişi… “2023’ün yaz mevsimi ileride nasıl hatırlanacak?” diye sorulsa bu ironik cevap düşecek aklımıza. Zam yağmurunu da ekleyen olacaktır haklı olarak.

Bakın “orman, yağmur, sıcak” kelimeleri peşi sıra nasıl da diziliveriyorlar! İsmet Özel’in “Amentü” şiiri yetişsin burada imdadımıza! (Her ne kadar “Şiir öldü mü?” muhabbeti yapılsa da şiir, hayatı kavrama/kurtarma kabiliyetine her zaman sahiptir.):

Hayat

dört şeyle kaimdir, derdi babam

su ve ateş ve toprak.

Ve rüzgâr.

ona kendimi sonradan ben ekledim

İnsan da bu terkiple bir manaya kavuştuğundan yine o terkibe kendini ekleyerek Akbelen direnişine koşmalıdır. Karadeniz’i boydan boya kaplayan HES inşaatlarına koşmalıydı. (Pek çok yer için hâlâ geç kalmış değil.) Taş ocaklarına, JES’lere, altın madenlerine, kıyılara, zeytinliklere vedahî benzer bütün yıkımlara koşmalıdır.

Koşanlar oldu, vâr olsunlar ancak benzer anlarda olduğu gibi azdılar, hatta azın azı! Çünkü devletin ve sermayenin karşısına dikilmek birçok bariyeri aşmakla mümkündür. O bariyer her farklı kişi ve çevreye göre değişir. Bir yandan ormanlar cayır cayır yanar, bir yandan sermaye koca ormanları her bir ağaca motorlu hızarlarla saldırarak yok eder, bir yandan kolluk bütün imkân ve araçlarıyla tabiatı savunan halkın karşısına dikilir ve bu bütün bu tabloya alenen “Hayır!” demeyi engelleyen bariyerler vardır!

Tabiatın kesiksik, yaygın ve derinlemesine yağmalanmasının ne anlama geldiğini daha önce tartışmıştık. Bu sistematik, görülemez, gözden kaçırılır bir hakikat değilse bunca bariyer nasıl da çıkıveriyor ortaya! Biraz Müslümanlığınız, biraz insanlığınız, biraz siyasal bilinciniz, biraz tabiatla temasınız varsa bu talanın, bu amansız saldırının karşısına hemen dikilmelisiniz.

Zamlardan gözünü açamadı mı halkımız 2023 yazında? Evet, açamadı. Ekonomik göstergeler halkımızın üzerine bir çığ gibi, bir karabulut gibi, dehşetli bir afet ve belâ gibi çökmedi mi? Evet, çöktü. Peki, bu hengâmede koca orman nasıl yok ediliyor Akbelen’de? Erbaa’da, Tokat’ta, Fatsa’da, Dersim’de, Kaz Dağlarında, Şebinkarahisar’da ve adını çıkaramadığımız pek çok yerde devletin korumasında sermaye tabiatı nasıl delik deşik ediyor, hallaç pamuğu gibi atıyor? Bu zamlar ve ekonomik yağma düzeni ile bütün bu tabiat talanı arasında nasıl bir münasebet olabilir?

Neoliberal iman, tevhid ve adalete düşman bir müfsid sapkınlıkla her tür ıslah cephesinin tam karşısındadır ve şu ayetin alenen muhatabıdır: “Düzene konulması (ıslah)ından sonra yeryüzünde bozgunculuk (fesad) çıkarmayın!” (A’raf, 56) Bu ifsad, kapitalizm sıkışıp duvara tosladıkça derinleşecektir. “Geriye pek bir şey kalmadı!” da diyebilirsiniz elbette. Bilemiyorum, belki öyledir ancak şundan eminim ki bu şeytanlık, kendisi için gidilebilecek hiçbir menzilden vazgeçmeyecektir.

Bu durumda lafı uzatmadan ve izninizle net bir şey söylemeliyim: Şeytan ve tağut yeryüzünde kol gezerken (Tony Judt’un “Kötülük Kol Gezerken” adlı kitabını hatırladım şimdi!) ve Rum sûresinin meşhur 41. ayeti “İnsanların kendi elleriyle yapıp-ettikleri sonucunda karada ve denizlerde çürüme ve bozulma başladı.” diye zihnimizde çınlayıp dururken Akbelenlere koşmamak da utanç olarak cümle ümmet-i müslümana yeter!

Bu kadar net bir perspektif eğer inananını harekete geçirmiyorsa söyleyecek hem çok şey var, hem pek bir şey yok! Akbelen direnişine ve benzer direnişlere destek verenler üzerinden birtakım spekülasyonlar yapanlara meydanı boş bırakmayan ve hakikati haykıran gür sada olmak mümkündü. Yine mümkündür çünkü yeryüzünde ifsad çağrı ve çabası bitmeyecektir. Bu yıkım cephesine karşı hayatı savunan bir ıslah cephesi inşa etmek açık akidevî bir sorumluluktur.

Takip edilecek yol için buraya bir pusula bırakmıştım. Çürümüşlüklere karşı gerekçe ve güzergâh tartışma ve pratiklerle elbette zenginleştirilebilir. Çokça konuşulan iman-amel bütünlüğü her ifsat alanında olduğu gibi bu yaşamsal mevzuda da belirleyici olmalıdır. Tüm yeryüzündeki benzer talan ve yağmalara karşı direniş mevzi ve halkalarıyla sahih, sağlam bir cephe hattı kurmak zorundayız; imanî ve insanî olarak başka seçeneğimiz yok.

İsmet Özel’in hayatın ikamesi için kendini beşinci unsur olarak eklemesi, su, ateş, toprak ve rüzgârdan oluşan toplama doğru bir kapışmanın kaçınılmaz olduğunu vurgulamak içindir. Kapitalizm duvara tosladıkça daha bir saldırgan olacaktır. Zamla, yağmayla, talanla, her tür sömürü mekanizma ve aracılığıyla saldıracaktır. Neoliberalizm denen tâğûtî düzenin karakteri budur. Bu düzene karşı cevabımızı yine İsmet Özel’den bir şiir başlığı ile verelim, ancak o kapışmada taraf olarak hayatın kâim olabileceğini unutmadan:

Evet, İsyan!

Devamını Okuyun

GÜNDEM