Filistin meselesi yüz yılı aşkın bir süredir emperyalist plânların, Siyonist yayılmacılığın ve işbirlikçi yönetimlerin sahnesi olageldi. Bugün yeniden gündeme getirilen “iki devletli çözüm” söylemi, barış ve adaletin değil, bilakis Direniş’in elini kolunu bağlamanın, Hamas’ı ve Gazze halkını silahsızlandırmanın diplomatik kılıfıdır. Görünürde bir “barış projesi” gibi sunulsa da gerçekte İsrail’in askerî alanda başaramadığını masada elde etme girişiminden başka bir şey değildir!

“İki devletli çözüm” fikri ilk kez Oslo süreci ile somut biçimde gündeme geldi. O süreçte Filistin halkına vaat edilen şey, Batı Şeria ve Gazze’de sınırlı bir otorite, kısıtlı bir egemenlik ve sahte bir “devlet” umuduydu fakat gerçekte İsrail’in yerleşimlerini genişletmesi, Batı Şeria’nın duvarlarla bölünmesi ve Gazze’nin açık hava hapishanesine dönüştürülmesi sonucunu doğurdu. Oslo, Filistin için bir “kurtuluş belgesi” değil, tam tersine İsrail’in işgalini kalıcılaştıran bir teslimiyet belgesi oldu.

Bugün yeniden ısıtılan iki devletli çözüm, aynı reçetenin yeni bir kılıfla piyasaya sürülmesidir. Amaç, Filistin direnişinin en güçlü unsuru olan Hamas’ın elindeki silahı devre dışı bırakmak ve Direniş hattını çözmektir.

Gazze’de son aylarda yaşananlar, İsrail’in askerî olarak Hamas’ı tasfiye edemediğini gösterdi. Onca yıkım, onca vahşet, onca sivil katliama ve ABD, İngiltere, Almanya ve bölge ülkelerinin tam desteğine rağmen Direniş hâlâ ayakta. Hamas, İslam ülkelerinin ihanet ve düşmanlığına rağmen savaşmaya devam ediyor; İsrail’in ileri teknolojisi, hava gücü ve kara saldırıları Hamas’ın iradesini kıramadı. İşte bu noktada Washington ve Tel Aviv, askerî alanda elde edemediklerini siyasal alanda elde etmeyi planlıyor. Sözüm ona “İslam ülkeleri” liderleri aracılığı ile Hamas’a silah bırakma konusunda tam saha baskı kuruluyor.

“İki devletli çözüm” söylemi, bu stratejinin merkezindedir. Çünkü,

• Hamas’ın silahı yalnızca bir askerî güç değil; aynı zamanda Filistin halkının onurunun ve caydırıcılığının teminatıdır.
• Direniş’in silahsızlandırılması; Filistin’i, İsrail karşısında tamamen savunmasız bırakacaktır.
• ABD, Hamas’ı uluslararası zeminde “barışa engel” gibi göstermek için bu formülü kullanmaktadır.

Böylece “Bakın, biz barış istiyoruz ama Hamas istemiyor!” denilerek, Filistin’in haklı direnişi şeytanlaştırılmaya çalışılıyor.

Bugün dillendirilen plânın satır aralarına bakıldığında şunlar görülüyor:

• Kudüs’ün, İsrail’in “ebedi başkenti” olarak kabul edilmesi,
• Filistin devletinin silahsız, ordusuz ve İsrail’e bağımlı bir yapı olması,
• Gazze’nin yeniden inşasının, Hamas’ın silah bırakmasına bağlanması,
• Batı Şeria’da İsrail yerleşimlerinin kalıcılaştırılması.

Bu tablo, aslında bir “Filistin devleti” değil, İsrail’in vesayeti altında bir “özerk bölge” anlamına gelir. Yani Filistin’in hakları değil, İsrail’in güvenliği esas alınmaktadır.

Hamas ve diğer direniş örgütleri, defalarca ifade ettikleri gibi, “iki devletli çözüm”ün özünde bir teslimiyet projesi olduğunun farkındadır çünkü tarih göstermiştir ki,

• İsrail, verilen hiçbir tavizle yetinmez; her seferinde daha fazlasını ister.
• Silah bırakmak, Filistin halkını yeni katliamlara açık hâle getirir.
• Bugüne kadar kazanılan her mevzii masadan değil sahada, Direniş’in bedelleriyle elde edilmiştir.

Hamas için silah yalnızca bir araç değil; varlığının ve halkının korunmasının en temel dayanağıdır. Dolayısıyla silah bırakmak, Gazze’nin iradesini bırakmak demektir.

Seyyid Kutub’un “Amerika’dan nefret ediyorum ama daha çok Amerika’nın vicdanına sığınan Müslümanlardan nefret ediyorum!” sözü, bugün yeniden Filistin sahasında yankılanmaktadır çünkü “iki devletli çözüm” gibi projelerin asıl taşıyıcıları çoğu zaman Tel Aviv ya da Washington değil; onların gölgesinde siyaset yapan işbirlikçi ve teslimiyetçi yönetimlerdir. Bu yönetimler, adaletin değil; kendi iktidarlarının ve koltuklarının bekasını esas almakta, ümmetin onurunu pazarlık konusu etmektedir.

Ali Şeriati’nin sıkça vurguladığı gibi, sömürgecinin en büyük gücü tankları, uçakları değil; zihinsel esaret altına aldığı yerli işbirlikçileridir. Bugün, Arap dünyasında ve daha geniş anlamda İslam coğrafyasında, İsrail’in güvenliğini İslam ümmetinin maslahatının önüne koyan yöneticiler, aslında bu işbirlikçiliğin ve teslimiyetin en somut örneğidir.

“İki devletli çözüm” çağrılarını sahiplenenler, Filistin’in gerçek kurtuluşunu engelleyen birer modern mandacıya dönüşmüştür. Onlar, Batı’nın “vicdanına” sığınarak zalimle mazlumu aynı masada eşitlemeye çalışmaktadır. Oysa mazlumla zalim, aynı terazide tartılamaz; işgalciyle işgale direnen aynı kefeye konulamaz!

Bugün teslimiyet ve iş birliği yalnızca Filistin’in değil, bütün ümmetin geleceğini ipotek altına almaktadır. Çünkü Filistin’de silahların susturulması, yarın bütün Müslüman coğrafyalarda Direniş’in susturulması anlamına gelecektir. Direniş’i “terör” olarak yaftalayanlar, aslında kendi korkularını, kendi zilletlerini gizlemektedirler.

“İki devletli çözüm” söylemi, uluslararası diplomasi sahnesinde bir aldatmacadan ibarettir. İsrail’in askerî hezimetini örtmek, ABD’nin bölgedeki çıkarlarını güvenceye almak ve Hamas’ın direniş mirasını tasfiye etmek için ortaya atılmış bir tuzaktır. Tüm erdemli insanlar bu tuzağın perdesini yırtmak, işbirlikçi bölge ülke liderlerini ifşa etmek ve Filistin’in mazlum halkının yanında durmak ödevinden sorumludur.

Gerçek çözüm, İsrail’in işgaline son vermesinden, Filistinli mültecilerin geri dönüş hakkının tanınmasından ve Filistin halkının kendi kaderini özgürce tayin etmesinden geçer.

Gazze’nin molozları arasından yükselen direniş iradesi, bu tuzaklara düşmeyecek kadar tecrübeli ve kararlıdır. Hamas’ın elindeki silah, sadece bir tüfek değil; bir halkın bağımsızlık umududur. Ve bu umut, hiçbir masa oyunuyla teslim alınamayacaktır.

İsrail, Gazze’de ve işgal altındaki topraklarda her gün uluslararası hukuku ayaklar altına alıyor. Çocukların üzerine bomba yağıyor, hastaneler, okullar yıkılıyor, gıda ve su yolları kesiliyor, gazeteciler doğrudan hedef alınıyor. Tüm bunlar, dünyanın gözü önünde ve kameralar eşliğinde yaşanıyor. İsrail, hiçbir kural tanımayan saldırganlığıyla sadece Filistin’i değil uluslararası değer kırıntılarını da yerle bir ediyor fakat asıl utanç verici olan, bu barbarlığın karşısında durması gerekenlerin sessizliği hatta daha kötüsü, işbirlikçiliğidir!

Bölge Ülkelerinin ve İslam Dünyasının Yönetimlerinin Utanç Verici Sessizliği, Utanç Verici Edilgenliği ve Çaresizliği

İslam dünyasının başkentleri, İsrail zulmünün her yeni aşamasında aynı rutin tiyatroyu sahneliyor:

Birkaç diplomatik “kınama” açıklaması,

Bir iki göstermelik uluslararası toplantı,

Ve ardından gündemin hızla değişmesi…

Bu ülkelerin liderleri, Kudüs ve Gazze söz konusu olduğunda asla gerçek bir siyasi irade ortaya koymuyor. Ekonomik çıkarlar, Batı ile kurulan bağımlılık ilişkileri ve koltuklarını kaybetme korkusu, onları halklarının vicdanından koparmış durumda.

İsrail’in bu denli pervasız olmasının nedeni, sadece ABD ve Batı’nın desteği değil; aynı zamanda İslam ülkelerinin işbirlikçi tutumudur. Bölge ülkelerinin işbirlikçi, korkak, çekingen ve mahcup tutumudur.

Petrol ve doğal gaz zenginliği, Batı’ya akan ucuz enerjiye dönüşüyor; Gazze’de ise insanlar, yakıt bulamadıkları için hastaneler kapanıyor.

Başta Suud olmak üzere bazı Körfez ülkeleri, İsrail ile “normalleşme” anlaşmaları imzalayarak, Filistin direnişinin meşruiyetini baltalıyor. Şehit Yahya Sinvar’ın dediği gibi “Gazze bütün işbirlikçileri, bütün normalleşenleri rezil edecek!”tir ve öyle de oldu!

Türkiye, Mısır, Ürdün ve diğer bölge ülkeleri, ticari ilişkilerini sürdürürken “sözde” Filistin dostu söylemleriyle halklarını avutuyor.

Gazze yanarken İslam ülkelerinin zirvelerinde alınan kararlar kâğıt üzerinde kalıyor. Basına verilen sert demeçler, aslında Siyonistlere, onların hamisi ABD’ye ve dostlarına “Bakın, halkımızı teskin etmeye çalışıyoruz!” mesajı taşımaktan öteye gitmiyor.

Gerçekte ise bu yönetimler;

Askerî, ekonomik veya diplomatik yaptırım kartlarını kullanmıyorlar.

İsrail’in savaş suçlarına karşı uluslararası mahkemelere somut dosyalar sunmuyorlar; taraf olmuyorlar, olamıyorlar.

Filistin direnişine gerçek anlamda lojistik veya siyasi destek vermiyorlar. Tam aksine Türkiye örneğinde açıkça izleneceği üzere Siyonist terör şebekesine destek veriliyor, adeta soykırım besleniyor, desek abartı olmaz. Azeri petrolü Siyonistlere kesintisiz aktarılıyor! Çelik, çimento, kablo, gıda gönderimine devam ediliyor, Siyonist gemiler limanlarımızda pervasızca cirit atıyor. Şeyh Ahmet Yasin “Yanımızda olamıyorsanız, hiç olmazsa işgalcinin tarafında olmayın!” demişti. İşbirlikçi yönetimler bu kadarını bile yapamıyorlar, yapmıyorlar!

Sokaklarda milyonlarca insan Filistin için yürürken saraylarda ve bakanlık odalarında başka bir hesap işliyor: “Batı’nın gazabını üzerimize çekmeyelim, ekonomimiz zarar görmesin, iktidarımız tehlikeye girmesin!”, “Siyaset ayrı, ticaret ayrı!” diyecek kadar büyük bir aymazlık ve basiretsizlik içindeler. Bilmiyorlar ki bu halklar, Batı’ya yasalanan iktidarları yönetimleri al aşağı etmesini çok iyi bilir! Bu ikiyüzlülük, bu işbirlikçilik sadece Filistin’i değil, tüm İslam dünyasının onurunu zedeliyor.

Peki, ya diğer dünya ülkeleri? İnsan hakları ve demokrasi nutukları atan Batılı başkentler, İsrail’in savaş suçlarını görmezden geliyor. Uluslararası kurumlar, sadece kınama cümleleri kurmakla yetiniyor, yaptırım kararları ise ya hiç alınmıyor ya da kâğıt üzerinde kalıyor. Bu sessizlik, tarafsızlık değil; aktif bir suç ortaklığıdır! Çünkü soykırımı durdurma imkânı varken susmak, suçun ortağı olmaktır. ABD soykırım suçunun sadece ortağı değil aynı zamanda finansörüdür.

Bu karanlık tabloda, Yemen istisna olarak öne çıkıyor. Kendi topraklarında açlık, yoksulluk ve savaşla boğuşan Yemen halkı, her bedele razı olarak Filistin’in yanında duruyor. Limanlarını kapatıyor, denizlerini işgalci gemilere yasaklıyor, kendi güvenliğini hiçe sayarak Gazze’ye nefes olabilmek için mücadele veriyor. Yemen’in bu tavrı, “Gücümüz yetmez!” mazeretinin koca bir yalan olduğunu ispatlıyor.
Yemen, bize şunu haykırıyor: Direniş bir tercihtir; yeter ki yüreğiniz zalime karşı, mazlumun yanında saf tutsun!

Bugün Filistin; sadece bir coğrafya değil, insanlığın onur sınavıdır. İsrail’in kural tanımazlığı karşısında sessiz kalanlar, tarihe işbirlikçi olarak geçecektir. Yemen’in cesur duruşu, tüm bölge ve İslam ülkeleri için utanç verici bir ayna niteliğindedir. Eğer bu sessizlik bozulmazsa, yarın ateş, bugün seyredenlerin kapısını çalacaktır.

Mazlumun yanında olmak, sadece ahlâkî bir zorunluluk değil; insan kalabilmenin tek yoludur. Bu durum zaten Müslümanın inisiyatifine bırakılmış bir konu da değildir. Allah, bizden zulmün karşısında durmamızı, mazlumun dinine, milliyetine bakmadan ona sahip çıkmamızı istiyor.

Sonuç: Ya Direniş Ya Teslimiyet!

İsrail’in pervasızlığını kıracak olan şey sadece silah değil; aynı zamanda siyasi cesaret, ekonomik bağımsızlık ve tabii ki ümmet bilincidir. Ancak bugünkü tablo, yönetimlerin çoğunun bu yükü taşımak yerine Batı’nın çizdiği sınırlar içinde “kontrollü muhalefet” yapmayı tercih ettiğini gösteriyor.

Bu durumda ümmetin geleceği, halkların kararlılığına ve direnişin sahada gösterdiği iradeye kalıyor.

Eğer bu sessizlik zinciri kırılmazsa Gazze, Şam, Tahran, Beyrut bugün; yarın ise Mekke, Medine, Ankara, Kahire, Amman, Bağdat aynı kaderi paylaşacaktır. Şimdi iş birliği içinde olanlar, susanlar yarın sıra kendilerine geldiğinde, kendilerine destek olacak kimseyi bulamayacaklardır. Herkes durduğu yeri buna göre belirlemeli, halklar da yönetimler de buna göre vaziyet almalıdır.

Filistin meselesi, artık bir “çözüm” değil, bir tuzak hâline getirilmiştir. Uluslararası sistemin ısrarla dayattığı “iki devletli çözüm” masalı, gerçekte Direniş’in elinden silahı almanın, Gazze’yi sindirmenin ve siyonist işgalin meşrulaştırılmasının kod adıdır. Bu teklif; bir çözüm değil, Filistin davasını ve Hamas’ı tasfiye plânıdır.

İsrail’in 1948’de başlayan işgali, 1967’de Kudüs’e ve Batı Şeria’ya uzandı. Bugün Gazze, tarihin en barbar kuşatmalarından birini yaşıyor. Bu tablo karşısında hâlâ “iki devletli çözüm” diyebilenler ya dünyadan bîhaberdir ya da işgalin suç ortağıdır. Çünkü bu söz artık barışı değil, teslimiyeti sembolize ediyor.

Direniş, teslimiyettir. “Direniş’in silahı bırakması” olacak şey değildir! “Barış süreci başlamalı!” diyenler; işgalin karakterini anlamayan cahiller ya da işbirlikçilerdir. Silahsız bir direniş, teslimiyetin süslü adıdır. Siyonist İsrail; silahla kurulmuş, silahla genişlemiş, silahla ayakta duran bir haydut devlettir. Ona karşı savunma hakkını Direniş’in elinden almak, mazlumu celladın önüne kelepçeli, çıplak ve çaresiz bir şekilde atmaktır.

Direnişin silahı sadece kurşun değil; onurdur, vâr oluştur, hafızadır. Filistin’deki bir çocuğun elindeki taş, ümmetin suskunluğuna ve dünyanın ikiyüzlülüğüne karşı yükselen bir haykırıştır, işbirlikçilerin suratına tükürüştür! Bu haykırışı susturmak isteyen herkes, tarihin karanlık sayfalarına yazılacaktır. Soykırım süresince Siyonist soykırım makinasına, petro, çelik, çimento gönderen; kablo, gıda sevk eden iktidarın, tüccarların ve buna suskun kalan STK’ların hiçbirini hamasetleri tarihin çöplüğünden asla kurtaramayacaktır.

Hamas, sadece Gazze’nin değil, insanlığın siperidir. Bugün sadece Gazze’de direnen bir örgüt değil; bir halkın onuru, bir ümmetin vicdanı ve tüm insanlığın iradesidir.

Hamas’ın yürüttüğü mücadele, yalnızca işgale bir karşı koyuş değil, İsrail’in temsil ettiği küresel zulüm düzenine karşı bir insanlık savaşıdır. Tüm insanlığın Hamas’a sahip çıkmak gibi ertelenemez, savsaklanamaz bir ödevi vardır. Çocuklarımıza insanca ve

Müslümanca yaşayabilecekleri bir dünya bırakmak istiyorsak hepimiz toptan Hamas’ın yanında mevzilenmeliyiz.

Unutmayalım ki İsrail’in hedefinde yalnızca Hamas yoktur. Hedefte, özgürlük isteyen herkes vardır. İsrail’in bombaları yalnızca Gazze’yi değil, vicdanı, masumiyeti, adaleti, hakikati hedef almaktadır. Bugün İsrail’in karşısında duran herkes aslında insan kalabilme mücadelesi vermektedir. Batı’da yürüyen milyonlar, Gazze ambargosunu delmeye çalışan her oluşum, her kişi, “insan” olmanın sorumluluğunu yerine getirmeye çalışıyor.

O yüzden Hamas’ın direnişi, sadece bir coğrafyanın değil, insanlığın onurunun savunusudur. İsrail’in savaşı ise sadece Filistin’e karşı değil tüm insanlıkla, tüm erdemlere karşı yürütülen bir yıkım savaşıdır. Mazlumlara ve Filistin’e sahip çıkmak ancak erdemli insanların yapabileceği bir şeydir.

Bugün bölge ülkelerinin çoğu, siyonistlerle masa başında tokalaşırken meydanda direnişçilerin kanıyla dolan kurşunları ya doğrudan ya dolaylı finanse etmektedir. İsrail ile normalleşme, sadece bir diplomatik hamle değil; Filistin halkına ve insanlığa ihanettir.

Bir yanda Gazze’de çocuklar açlıktan ölürken diğer yanda bazı Arap rejimleri ve bölge ülkeleri, Türkiye örneğinde olduğu gibi Tel-Aviv’le ticaret hacmini artırıyor. Kudüs, her gün biraz daha Yahudileştirilirken bazı Müslüman liderler “barış” konferanslarında sahte tebessümlerle poz veriyor! Bugünden yarına derhâl devrilmesi gereken bu rejimler; halklarını değil, efendilerini temsil etmektedir!

Tasfiyenin diplomasisini yapanların bugün ortaya koydukları “iki devletli çözüm” projeleri, 1967 sınırları üzerinden kurgulanıyor. Oysa bu sınır dahî işgalin meşrulaştırılmasıdır. Filistin’in 1948 öncesi haritası, gasp edilen toprakların tamamını kapsar. Bu haritayı gözden düşüren her öneri; Direniş’i değil, ihaneti ve işbirlikçiliği temsil etmektedir.

İki devletli çözüm; Gazze’de yürütülen soykırımı aklamak, İsrail’e meşru bir partner görüntüsü vermek ve Direniş’i kademeli olarak tasfiye etmek isteyenlerin sahte barış perdesidir. Bu perdenin arkasında ise daha fazla ölüm, daha fazla işgal, daha fazla yıkım vardır. Bu yıkımın, yıkıma sessiz kalanları da bulacağını görmek için dâhi olmaya gerek yoktur!

Filistin meselesi, bir toprak meselesinden öte bir onur, bir hakikat, bir irade, bir ahlak, bir insanlık meselesidir. Bu hakikat ancak direnişle korunabilir. Diplomasi, ancak Direniş’in gölgesinde anlam kazanır. Gazze’nin elinden silahı almak, Kudüs’ü teslim etmek demektir. Kudüs düşerse, ümmet düşer. Ümmet düşerse, insanlık çöker.

Artık anlayın ki;

Barış; haydutlarla değil, zalimlere karşı birleşen onurlu halklarla inşa edilir.

Filistin özgürleşmeden insanlık kurtulamaz.

Hamas direndikçe insanlık, nefes alır. İsrail saldırdıkça dünya, karanlığa gömülüyor. Herkes durduğu yeri buna göre belirlesin. Ya açlığa rağmen direnen çocukların, Gazze’nin, insanlığın, erdemin ve onurun yanında olacağız ya da insanlığı, masumiyeti, onuru, erdemi ve ahlakı hedef alan Siyonist terör şebekesinin yanında!