Köşe Yazıları
Yeniden Düşünmek
Bugünü biricik görmek ve tarihin en önemli kırılma anına tanık olduğunu düşünmek çağdaş insanın mitosu. Bugünden geriye doğru hala tazeliğini koruyan küresellik kazanmış her sarsıcı olayın örneğin pandemilerin, dünya savaşlarının, sanayi devriminin, keşiflerin ya da bilginin endüstrileşmesinin hafızamızdaki yansıması genelde böyle bir boyut içerir.
Oysa insanlık kendi tarihi açısından sayısız büyük kırılmalar yaşadı ve üstelik her biri kendi dönemleri açısından fazlasıyla benzersizdi. Tarihin belki en büyük devrimi, düşündüğümüzün aksine moderniteyi de doğuran endüstri ile olmadı. En büyük devrimsel değişim, tarım devrimiydi. İnsanlığın avcı-toplayıcı olmaktan tarım toplumuna geçişi 2 milyon yıldan uzun sürdü. Yani insanlık gündelik yaşamını, dünya ile ilişkisini ve gelecek tasavvurunu bütünüyle etkileyecek teknolojiyi tarımla sistematik ve kümülatif bir forma ulaştırdı. Sonra her şey çok daha hızlı ilerledi. Mesela paranın bulunması ile ilk büyük imparatorluklar arasında birkaç bin yıl vardı. İlk büyük imparatorlukla dünyanın farklı bölgelerinde karşılık bulan felsefeler arasında süre çok daha kısaldı. Bilim ve sanayi konusunda bu yüzyılı etkileyen her şey ise kabaca son 500 yılda gerçekleşti. Atom altı parçacıklar ve kuantum fiziği ile tanışmamızın ise mazisi yüz yıl bile değil.
Tüm bu öykünün bütününden şu sonuca ulaşabiliriz: Tarih, mercekle baktığımız her döneminde kendine has kırılmalarla sarsıldı, bu sarsıntıların bazıları bugünle boy ölçüşemeyecek kadar derindi, bazılarıysa bir başka değişimi tetikledi. Bazen de kültürde regresyon yaşandı ve topluca hafızamızı kaybettik. Yazının, tuvaletin bölgesel olarak unutulduğu dönemleri biliyoruz.
Değişim tarihin momentumu olsa da gerçekten her dönemde bugünkü kadar görünür olmuş muydu? Sanayi toplumunun endüstriyel imkânları insanlığın yürüyüşünü bir koşuya dönüştürdüğü için her şeyin kontrastının son yüzyıl içinde fazlasıyla arttığı söylenebilir. Ancak yine de tarih, değişimi hissetmenin modernliğe ait bir durum olmadığını ortaya koyuyor: Sümer tabletlerinde ya da eski Yunan’da yetişkinlerin gençlere ilişkin yakınmalarına rastlayabiliriz. Kabaca 2300 yıl önce Aristoteles kendi dünyasındaki değişimlere ilişkin eleştirisine “Bugünlerde gençler kontrolden çıkmış durumda…” diyerek başlamaktan kendini alamamıştı.
Her şeye rağmen bu yüzyıl için değişimin sonuçta daha belirgin etkilerini gözlemliyoruz. Biraz da bu durumun bir sonucu olarak “değişimin kendisi” olduğumuz zaman ve uzam denkleminde hakikatin yerini alıyor. Baudrillard’ın yeni çağı “hipergerçeklik” olarak tarifinin boyutlarından birisi de bu olsa gerek. Gerçeğin minyatürleştiği bu çağ, başarısını bilgi üretimindeki muazzam artışa, yani bir bakıma sürekli devam eden “değişim”e borçludur. Günün sonunda nereden yola çıktığınızı ve nereye ulaşmayı amaçladığınızı anımsayamadığınız bir yeni varoluş durumudur. Bundan dolayı değişim taklit, simülasyon, öykünme, yalan, yansıma değil; gerçeküstü bir pozisyondur: modernliğin corpusudur.
Hipergerçekliğin içinde değişim, artık tarihin önceki dönemleri ile karşılaştırılamayacak bir kavramsal dönüşüm yaşadı, yaşıyor. Bu tanımı fazlasıyla biçimci bulabiliriz. Ancak modernliğin Aliya’nın tarifiyle kültür ve uygarlık arasındaki ilişkiyi bir çatışma ekseninde olması süreci anlamamızı kolaylaştırabilir. Aliya’nın uygarlığı modern dünyayı doğuran mekanik, ele geçirici ve üretici karakterdedir. Bu uygarlığın hamili toplumdur. Oysa kültür, insana aittir. Bu açıdan Aliya’nın tanımlamaları Horkheimer gibi popüler kültür eleştirisi yapan son dönem filozoflarının “birey”in kayboluşundan modernliği sorumlu tutmaları arasında ilginç bir örtüşme bulunur. Horkheimer, “Zamanın egemen düşüncesi benliğin korunmasıdır” der ve ekler: “ama ortada korunacak bir benlik kalmamıştır.” Modernlik, klasik ile çatışmasındaki ana tezi ve temel savunusu olan bireyi yine kendisi tüketmiştir.
Bu noktada değişimi konuşurken “birey”i düşmanlaştırmadan, modernliğin sonuçlarını da bilinçli bir distopik plan gibi komplo teorisine dönüştürmeden anlamaya kendimizi zorlamalıyız. Çünkü değişim, tam olarak bu durumun mekaniğini anlamamıza yardımcı olabilir.
Değişimin akıntısına kapılmak, insanın üretkenlik ve yaratıcılığının defalarca kez çarpılarak büyüdüğü bir matematik çağının içinde olmak inanılmaz motive edicidir. Fakat bu büyüleyici durumun her şeyi aslında olduğundan daha büyük, daha derin ve daha azametli görünmesine de yol açtığı unutulmamalı. Bu sonucun sorumlularından biri de düne kadar aralarındaki etkileşimin sınırlı olduğu teknoloji ve felsefe arasındaki bağın, simbiyotik bir biçim kazanmasıdır. Örneğin “özne” artık Deleuze, Heidegger, Badiou gibi isimlerce tartışılırken “kuantum fiziği”nden ayrı düşünülmüyor. Elbette astroloji, fizik ve bizi çevreleyen evren, tarihin her döneminde ilham vericiydi. Ancak bugünlerde bilim ve teknolojik üretkenliği ilham vermenin ötesinde bir süperpozisyondadır. Süperpozisyonu burada kuantum fiziğindeki gibi anlayabiliriz. Yani Schrödinger’in kedisi gibi hem yaşıyor, hem ölü. Gerçekliğin bütün ihtimalleri ile “üstüste binme hali”nin aynı zamanda değişimin nasıl bir biçim aldığını anlamamıza fayda sağlayabilir. Bilim ve teknoloji hem felsefenin çıktılarından biri, hem de felsefenin artık tartışma alanlarını belirleyen yeni gerçekliktir.
Böylece teknoloji ile aşırı ivmelenen değişim birçok farklı deneyimin aynı anda yaşanması sonucunu da doğurur. Modern ve modern sonrası tartışmaların daha olgunlaştırılamadan “eski”meleri, geçip-gitmeleri hem modernliğin, hem klasiğin, hem modern sonrası olguların iç içe geçmeleri işte bu süperpozisyon durumunu yaratmış oldu. Böyle bir dünyanın içinde gözlemci nereden bakıyor ve hangi verileri topluyorsa kendi tanımına uygun çıktılar elde eder.
Kuşkusuz bir süre sonra her şeyin iç içe geçtiğini fark etmek gözlemimizde/düşüncemizde fena halde yanılmış olabileceğimiz hissine yol açar. Böylece insan ya önünden çekilemediği, durduramadığı, değiştiremediği bir dünya karşısında çaresizce atalete sürüklenir veya Don Kişot gibi epik bir kavgayı omuzlanır. Ya da -üçüncü bir yol olarak- bakış açısını “yeniden düşünme” eylemine hazırlayabilir. “Yeniden düşünme”yi bir modern zamanların kişisel gelişim mottosu olarak basitleştiremeyiz. Yeniden düşünmek, yaşamı sadece belirli karşıtlıklar üzerinden ve bize göre “ayıklayarak” anlamaya, görmeye çalışmanın acıtıcı sonuçlarını yeniden tartışabilme becerisini kazanmaktır. Söz gelimi düşünmenin bir eylem olarak özgünlüğünü yitirdiği bir dünyada “düşünce özgürlüğü” tartışması ne kadar anlamlı olabilir? İnsanın gündelik rutini onu birey olmaktan çıkarıp bir sürünün ya da kontrol grubunun parçası haline getirmişken daha refah ve konforlu bir yaşam için mücadele ne denli doğru bir tartışma noktasıdır? Devletin kendisine ait tartışmalar bir kez es geçildikten sonra demokrasi, diktatörlük ya da bir başka tartışma sadece devletin nimetlerinden yararlanamayanlar için rasyonel olarak geçerli bir önerme haline gelmez mi?
Değişimin hemen yarın değişmeye başlayacak çıktıları üzerine tartışmalara katılmak her şeyi her zaman kaçırmayı, geride kalmayı ve her “yeni oluş”u anlamaya çalışma sonsuz döngüsünün içinden çıkamamaya neden olur. Gerçek simulark tam olarak bu anda belirir. Sonuçları, sadece görüş alanımızdakini ya da sadece kendi tezimizle ilgili olanı tartışırken gerçek ile referans unutulur. Cioran’ın dediği gibi “özgürlüğü değil özgürlüğün görünüşlerini” talep etmeye başlarız.
Bu yapışıp kalan durumdan nasıl kurtulabiliriz?
Bu sorunun sayısız farklı teze ait başka cevapları olabilir. Ancak bir düğüm noktası arıyorsak, “değişim”i önce bir bütün olarak görmeyi denemeliyiz. Değişimin kendini dayattığı iletişim, uyum gibi alanların üzerinden kendini gösteren yapısına karşı vâr olmanın başka boyutlarını nasıl mümkün kılacağımızı tartışmalıyız. Böylece değişimin sonuçları arasında sıçrayışlar yaşamak yerine bu momentumun kendisini fark edecek bir içgörü/hikmete ulaşabiliriz.
Bazıları hikaye yazarlar. Bazıları ise hikayesi yazılacak hayatlar yaşarlar.
Bazen yazdığım bir hikayeyi ileride yaşar mıyım diye geçiriyorum içimden. Bazense ileride yazacağım bir hikayenin içinde bir yerlerde yaşıyor olduğum hissine kapılırım.
İki kapılı bir handa yaşıyoruz, iki kapak arasında. Ayağımızı bastığımız yer sayfalar. Roman kahramanları ile satırlar arasında bir o yana, bir bu yana salınıp duruyoruz aslında.
Hayatı çok da ciddiye almaya gerek yok, inkara yeltensek de hepimiz çocuklarız ve çocuklar oyun oynarken dışarıdan nasıl göründüklerini umursamazlar. Yaşarlar. Yaşama katılır, dahası, dahasına kapılırlar.
24 şubat gecesi Alperen aradı.
“Yarın Zorlu’nun önünde basın açıklaması yapacağım. Bir ihtimal polis müdahalesi, gözaltı filan olursa seni arayabilir miyim avukat olarak?” diye sordu.
“Filistin İçin 1000 Genç” adlı bir grup “İsrail’le Ticaret Filistin’e İhanet” pankartları açıyor, İsrail’le ilişkilerin kesilmesi çağrısında bulunuyordu iktidara. Civarda kodamanlar varsa polis, göstericilere müdahale ediyor, pankartları indiriyor, ara sıra gözaltı işlemi de uyguluyordu hukuksuz olarak.
“Kimlerle basın açıklaması yapacaksın, hangi konuda?” diye sordum.
“Gazze” ile ilgili olduğunu ve tek başına yapacağını söyledi.
“Tamam,” dedim, “olur. Ben de geleyim. Bir pankartın ucundan tutarım en azından.”
Onu orada yalnız bıraksam, bir itiş kakış olsun olmasın, “Niye yanında yer almadım?” diye ömür boyu vicdan azabı çekerdim. Tek şıklı bir soruydu sorduğu ve boş bırakamazdım. Ayıp diye bir şey var.
Zorlu Grand Hotel, Trabzon’un en merkezi yerinde, Maraş Caddesi’nde.
İsrail’in Gazze’de uyguladığı soykırım 142. günündeydi. İsrail’de elektrik santralleri bulunan ve Gazze karanlığa gömülmüşken İsrail’e elektrik sağlamaya devam eden Zorlu Holding’i ‘evinin önü’nde protesto edecektik.
25 Şubat pazar, kimseye haber vermeden, belirlediğimiz alana gittik. Pankartları açıp açıklamamızı okumaya başladık. Karşımızda, sanki bizimle alakası yokmuş, oradan geçiyorken görmüş ve kamerayı açmış, olayı kayda alan genç bir kadın ve küçük kızı vardı.
Sloganlar da dahil olunca etrafta küçük, şaşkın bir kalabalık oluştu. İnsanlar uslu uslu dinlerken yaşlı ve paslı bir ihtiyar yavaş yavaş dibimize kadar yaklaştı. Önce bir laf attı. Sonra da Alperen’in elinden okumakta olduğu basın metnini çekip aldı, yırtıp attı.
Biz aşırı sakin bir tavırla durumu hale yola koymaya çalışırken başta kahraman kameramanımız, 3 nolu eylemci olmak üzere etrafta toplananlar, ihtiyarı derhal uzaklaştırdı ve bizi korudular.
Açıklamayı tamamladık ve başka bir olumsuzlukla karşılaşmadan oradan ayrıldık.
10 Mart’ta “Direniş Çadırı” adlı bir birliktelik içinde 30 ilde aynı anda “İsrail’le Ticaret Filistin’e İhanet” üst başlığıyla basın açıklaması gerçekleştirildi. Biz de Trabzon’da Ak Parti İl Başkanlığı önünde toplandık.
Sözü havaya, boşluğa, uzaaak diyarlarda dilimizi bilmez, bizi duyamaz olanlara değil yetki verdiğimiz iktidar sahiplerine söylemek için seçilmiş bir yerdi İl Başkanlığı önü.
Aynı gün polis defalarca kez Alperen’e ve bana telefon açtı. Basın açıklamasını başka bir yere almamız için rica etti. “Olmaz!” dedik. “Afişimizi ilan ettik, insanlara söz verdik, saat 14’te orada olacağız!” dedik.
Alana gittiğimizde yaklaşık 15 kişi gelmişti açıklama için. Bir o kadar da sivil polis vardı. Polislerin amiri bize, “Burada basın açıklaması yapmanıza izin vermeyeceğiz.” dedi. Biz de haklarımızı hatırlattık. Orası özel mülk değildi, ifade özgürlüğü vardı, gerekirse orada durur, engellenmemizi protesto ederdik.
Pazarlıklar sürerken diğer polisler hoparlörümüzü getiren arkadaşı 50 metre aşağıda durdurdular. Hoparlörü alana sokmadılar. Basın açıklaması için gelenlerin neredeyse tamamı mikrofon olmasa da açıklamayı okumamızı talep ettiler. Gerilimin daha fazla tırmanmasını istemediler. Biz açıklama alanı için direndiğimiz gibi hoparlör için de dirensek, hukuksuz engellemenin yine önüne geçerdik ama katılımcıların ve büyüklerin sözünü dinledik.
Açıklamayı okumaya başladık. Etraf kalabalıklaştı. Bildiğimiz kadarıyla 20 yıldır kimse orada bir basın açıklamasında bulunmamıştı. Kısa bir süre sonra İl Başkanlığından seçim müziğini açıp sesimizi bastırmaya çalıştılar. Biz istifimizi bozmadan devam ettik. Bu defa müziğin sesini iyice açtılar. Böyle olunca aramızdan birileri sinirlendi. Ayıbın bu kadarı da gerçekten fazlaydı. İl Başkanlığı binasına doğru döndüler ve yuhalamaya başladılar. Gerilim yükseldikçe yükseldi. Polis araya girdi, gidip sesi kestirdi.
17 Mart’ta bu defa Trabzon Meydan Parkı’nda bir araya geldik. Artık yaklaşık 30 kişilik daha kalabalık bir gruptuk. Ak Parti, seçim için meydana bir tır getirmiş ve ne hikmetse tam da bizim basın açıklamasını yapacağımız saate, 14’e program koymuş, bangır bangır müzik çalıyor, sesimizi, sözümüzü boğmaya uğraşıyordu.
Nihayet 24 Mart Pazar yine farklı bir yerdeydik. Ak Partili ‘holigan’ların sesimizi bastırmalarına fırsat vermemek için Meydan Parkı’nın uzak bir köşesini kendimize eylem alanı olarak seçtik.
Tam bir ay önceki iki kişilik çılgın yalnızlığımızdan tümüyle sıyrılmıştık artık. Çevre ilçe ve illerden gelenlerle yaklaşık 80 kişi olmuştuk. Her basın açıklamasında başka isimler öne çıktı, okudu, konuştu, slogan attı, attırdı.
Lidersiz, hiyerarşisiz, emir komuta zinciri olmaksızın büyüdük. Saygı, sevgi, samimiyet ve gayretle genişleyen bir aile olduk. Gücümüzü haklılığımızdan alıyorduk. Hukuka aykırı tek bir adım atmıyorduk.
Yerel basın, en az 5 gazete ve internet haber sitesi, birkaç istisna haber hariç “görmediler” bu dört eylemi. Gayet bilinçli ve planlı bir görmezden/duymazdan gelme ile şehrin nabzını tuttular!
(Ülkenin her yerinde olduğu gibi burada da sivil görünümlü devlet kuruluşlarına mensup “tanıdık” simalar itinayla bizden uzak durarak, gençleri de uzak tutarak tedbiri elden bir an olsun bırakmadılar! Öyle ya bizim kim olduğumuz, ne dediğimiz, ne yaptığımız belli değildi! Büyük bir kumardı bizimle yan yana gelmek. Haram olan, soykırımın seyircisi ve ortağı olmak değil; tüm bunlara bir son verme talebini dillendirmekti!)
İnsanlar bir tavır aldıklarında daha ziyade kendileriyle ilgili karar alır, ne olduklarını ve olmadıklarını ortaya koyarlar.
Biz çok basit, insani bir çağrı yapıyoruz. Sesimize ses katanlar da, sesimizi boğmaya çalışanlar da kendi durdukları yer hakkında beyanda bulunuyor, “tanık” yazılıyorlar.
İsrail bir terör örgütü ve insanlığa karşı işlenmiş her türlü suçu işledi. 75 yıllık tarihi, tıka basa kan, gözyaşı, hırsızlık ve cinayet dolu. Son 6 aydır işgal ve katliamlarda çıtayı iyice yükseltti ve soykırım uyguluyor Gazze’de.
Mazlum Filistin halkının yanında ve Terör Örgütü İsrail’in karşısında iseniz, İsrail’le ticareti, siyaseti kesip, anlaşmaları iptal etmelisiniz.
İsrail’le işbirliği suç ve haramdır. Bu, tartışmaya kapalı bir gerçek. İnsanlıktan nasibinizi almışsanız İsrail’i tecrit ve mahkum etmelisiniz. Kimse “Gidip savaşın, hadi savaşa girelim!” demiyor.
Filistin’in yanında duramıyorsanız hiç değilse işgalci savaş suçlusu siyonist soykırımcı İsrail’i beslemeyi, desteklemeyi bırakın. Ticareti, işbirliğini kesin. Limanları, sınırları, hava sahasını siyonizme kapatın.
