Filistin takvimi, kimlik ve kendi kaderini tayin arayışını, onur ve temel insan hakları için mücadeleleri temsil eden anma günleriyle dolu.
Bu yıl, İsrail hükümetinin Celile merkezindeki birkaç köyde Filistinli sahiplerine ait yaklaşık 5.000 dönümlük araziye el koyma niyetini açıkladığı 30 Mart 1976’yı hatırlatan Toprak Gününün 45. yıldönümünü anıyoruz.
Arazi hırsızlığına karşı protesto kısa sürede göstericiler ile köylere giren ve evlere baskın yapan İsrail Sınır Polisi arasında şiddetli çatışmalara dönüştü. Günün sonunda altı Filistinli öldü ve 70 kişi yaralandı.
Kırk beş yıl sonra İsrail’in toprak hırsızlığı hız kesmeden devam ediyor. Yerleşimler genişliyor; askeri, güvenlik veya endüstriyel amaçlarla arazi müsadereleri artıyor ve özellikle tedirgin edici olan, başkenti Kudüs olacak bir Filistin devletinin özlemini çeken Filistin halkından çalmaya yönelik tedbirler hızlanıyor.
1976, her yerde Filistinliler tarafından anılsa da, İsrail içindeki Filistinli azınlık için Toprak Gününün özel bir anlamı var. Filistinli kimlikleri uğruna mücadele ile kuruluşta söz sahibi olmadıkları bir eyaletteki vatandaşlar olarak konumları arasında bir araf devletinde sıkışıp kalmış bir topluluk olarak statülerinin bir hatırlatıcısı olarak hizmet ediyor.
1948 Nakba’dan sonraki 17 yıl boyunca, bu Filistinliler sıkıyönetimle yönetilen kuşatma altındaki bir topluluktu. 1948 hafızası ve sürgündeki aile üyeleri, komşular ve tüm topluluklara duyulan özlem yalnızca özel alanı işgal etti.
Ve bu yüzden Toprak Günü, İsrail’in Filistinli azınlığı için merkezi bir hafızadır, sadece İsrail devletine karşı ilk fiziksel isyanı işaret ettiği için değil, aynı zamanda askeri yönetimin kaldırılmasını izleyen “Arap İsrail vatandaşlığı” yanılsamasını paramparça eden gün olduğu için 1966’da… Bu nedenle,İsrail’in tepkisinden korkan Filistinliler, sembolizmi güvenli bir teslimat aracı olarak kullanarak şiir, roman ve resimlerde kimliklerini öne sürdüler. Halka açık mitingler, protestolar veya siyasi faaliyetler son derece kısıtlandı. Filistinlilerden Filistin’i unutmaları ve yeni kurulan Yahudi devletine sadık “Araplar” olarak yeni bir kimliği kabul etmeleri bekleniyordu.
Bu, İsrail’deki Filistinlilerin İsrailli yetkililer tarafından gerçekleştirilen ilk ve son katliam değildi. Yirmi yıl önce Ekim 1956’da İsrail ordusu Kufr Qassem köyünde bir katliam gerçekleştirerek 47 köylüyü öldürdü. Aradaki fark, Kufr Kassem’de Filistinlilerin pasif kurbanlar olmasıdır. Toprak Günü’nde ise hakları için ayağa kalktılar ve İsrail devletine meydan okudular.toprağı yeniden mücadelenin ön saflarına taşıdı.
Bu anlamda İsrail’deki Filistinliler, diğer her yerdeki kardeşlerinden çok da farklı değillerdi; hepsi direniş erlerine dönüşmeye başladı.
Nakba’yı takip eden yaklaşık on yıl kafa karıştırıcıydı. Büyükanne ve büyükbabalarımız tam olarak ne olduğunu anlamaya çalışıyorlardı ve bir gecede kendi topraklarında “davetsiz misafirlere” ya da dünyanın dört bir yanına dağılmış mültecilere dönüştüler.
Bu ezici bir aşağılanma duygusuydu. Kurtuluş için uzun süre beklemek, hiç gelmeyen Filistinli Godot için ağırlaştı, bütün bir Nakba nesli bir tür kasıtlı amnezi benimsedi. Filistin’i unutmuş olmak anlamında değil, daha çok ezici, kafa karıştırıcı kayıp duygularıyla başa çıkmak için uyarlanabilir bir strateji…
Gazze ve Batı Şeria’daki diaspora Filistinliler ve Filistinliler için pasif kurbanlıktan çıkış yolu silahlı direniş ve Filistin Kurtuluş Örgütü’nün kurulması şeklinde geldi. İsrail içindeki Filistinliler için, kayıp hafızasını fiziksel bir direniş eylemine dönüştüren Toprak Günü idi. Aslında Toprak Günü (Land Day), kolektif Filistin hafızası kavramını ve coğrafyadan bağımsız olarak paylaşılan kaderi yeniden vurguladı.
İsrail’in başlangıcından kısa bir süre önce, nüfusun üçte birini oluşturan Yahudi göçmenlerin nüfusun yüzde yedisinden daha azına “sahip olduğu” dönemin tam tersine, şu anda tarihi Filistin’in yalnızca yüzde 15’inde Filistinlilerin yaşadığını veya sahiplendiğini düşünmek acı verici!
Bugün, İsrail içindeki Filistinliler topraklarına, kullanımın reddi gibi daha az doğrudan yöntemlerle ya da karmaşık yasal prosedürlerle el konulduğunu görmeye devam ediyor. İnşaat izinleri sınırlıdır ve doğal nüfus artışına bağlı olarak coğrafi genişleme sınırlandırılmıştır. Negev’de, Filistin Bedevi topluluğuna mensup konutlarının yıkım neredeyse haftalık olağan olaylar.
Bugünlerde, pek fazla Filistinli görmeden Tel Aviv’den Batı Şeria’nın derinliklerindeki Ölü Deniz’e gidebilirsiniz. Bölgedeki çoğunluk olmamıza rağmen, sistematik olarak “mevcut olmayanlara” dönüştürüldük, yerleşimlerle, yalnızca İsraillilere özel yollarla ve güvenlik/askeri bölgelerle çevrili ve ayrılmış küçük yerleşim yerlerine hapsedildik. İronik bir şekilde, bu tür “sahadaki gerçekler”, işgali acemi gözüne neredeyse görünmez kılıyor.
Bu yıl özellikle rahatsız edici olan, Kudüs’ü Filistinli nüfustan arındırmak için alınan önlemlerde tüm zamanların en yüksek seviyesine ulaşıldı. 1967’den beri, ne İsrail vatandaşı ne de İsrail’deki akranları ile Batı Şeria ve Gazze’deki akranları ile benzer yasal statüye sahip Filistinliler olarak güvencesiz bir hukuk sistemi altında yaşadılar.
Bunun yerine, onları ayrılmaya zorlamaya yönelik yasal ve politik engellerle yükümlüdürler. Ağır vergilendirmeye ek olarak, belediyeden inşaat izinleri talep ediyorlar, ancak bu izinler neredeyse hiçbir zaman verilmiyor ve bu da onları “yasadışı” olarak evlerini inşa etmeye zorluyor. Bu kaçınılmaz olarak evlerinin İsrail devleti buldozerlerinin avına düşmesine neden oluyor. Ayrıca, evlerinin İncil haklarını talep edecek veya sahte arazi tapuları kullanacak olan Yahudi yerleşimciler tarafından işgal edilmesi riski altında yaşıyorlar. Ben bunu yazarken, Kudüs’ün Şeyh Jarrah mahallesindeki yedi Filistinli aile, Yahudi yerleşimciler lehine mahkeme kararıyla evlerinden tahliyeyle karşı karşıya.
Çatışmanın katmanlı karmaşıklıklarına rağmen, Toprak Günü bize toprağın her zaman mücadelemizin özü olduğunu hatırlatıyor. Bu nedenle, Siyonizm ile çatışmamız her zaman temel bileşenlerine indirgenmelidir: aramızdaki toprak için asimetrik bir mücadele, yerli halk ve toprakla tarihsel bağ iddialarıyla bizi sömürgeleştiren ve ezen…
Diğer her şey marjinaldir.
*Dr. Emad Moussa, Filistin / İsrail siyaseti ve siyasi psikolojisi konusunda uzmanlaşmış bir araştırmacı ve yazardır.
Kaynak: english.alaraby.co.uk
