Khabib Nurmagomedov diye birinin varlığından ilk kez Conor Mcgregor’u yendiği gecenin ertesinde, 7 Ekim 2018’de haberdar oldum. Olaylı müsabaka sonrası çıkan haberlerden birine rast gelmiştim.
İrlandalı kibir abidesi Conor Mcgregor şovun dozunu kaçırmış ve Dağıstanlı Khabib’in dini olan İslâm’la alay etme cüretini göstermişti.
İlk defa bir MMA (Mixed Martial Arts – Karma Dövüş Sanatları) karşılaşması izliyordum. MMA’in bir spor, UFC’nin ise organizasyon olduğunu (Basketbol ve NBA gibi) ve Khabib’in o gece UFC Hafif Siklet Şampiyonu olarak kemerini koruduğunu daha sonra öğrenecektim.
Bir kafesin içinde iki insanın birbirine yumrukla, ayakla, dizle, dirsekle, “Allah yarattı” demeden vurması hiç makul değil bana göre. Böylesine yaralayıcı, kalıcı hasar bırakmaya açık bir faaliyetin spor olarak kabul görmesini, insan yadırgıyor.
Dikkatimi ilk çeken, adına spor denen, kan sıçratan bu vahşi kapışmada Khabib’in 27. maçından da galip ayrılması değil; tek bir raunt dahi kaybetmeden, hatta burnu dahi kanamadan zirveye kurulmuş olmasıydı.
Türkiye’nin en iyi mülteci hukuku avukatarından biri olan Abdulhalim Yılmaz ile aynı büroda çalıştığım yıllarda Khabib gibi Dağıstanlı, Çeçen kardeşlerimizle tanışmıştım. Yaşadıkları yerin havasından suyundan, tarihinden coğrafyasından kaynaklı olsa gerek, sert mizaca sahip, pehlivan gibi güçlü, mert, yiğit insanlar.
Khabib’in asil ve mütevazı karakteri, beni hikâyesini “okumaya” sevk etti ve kendisini takip etmeye başladım. Bu vesileyle rakiplerinin önemli müsabakalarını, “ovvv”, “ufff”, “offf,”, “aman” gibi sakınma nidaları eşliğinde gözlerimi sıkarak izledim.
Neyse ki Khabib çok az dövüşüyor, yılda bir kafese giriyor ve karşısına çıkanı şipşak pes ettiriyordu. Ayakta da iyiydi ama asıl gücü, yerde ve güreşteydi. Rakiplerini tuttu mu bırakmıyor, yere indirdi mi anakonda gibi sarıp işlerini bitiriyordu. MMA’de tüm rakiplerin korkulu rüyası hâline gelmiş, eşi benzeri olmayan bir karma dövüş ustasıydı. Kimsede olmayan bir özgüven, asalet ve tarza sahipti.
Khabib, 7 Eylül 2019’da Amerikalı rakibi Dustin Poirier’i üçüncü rauntta pes ettirmek suretiyle yenerek kemerini bir kez daha korudu. Her geçen gün ününe ün katmakla birlikte vakar sahibi duruşunu hiç bozmuyordu.
3 Temmuz 2020 tarihinde ajanslar şu acı haberi geçtiler: “Dağıstanlı karma dövüş sanatları sporcusu Khabib Nurmagomedov’un yeni tip koronavirüse (Kovid-19) yakalanan babası ve antrenörü Abdulmanap Nurmagomedov, hayatını kaybetti.”
Khabib çok zor günler geçirdi ve kenarda babası ve hocası olmadan ilk kez 24 Ekim 2020 gecesi Abu Dabi’de ringe çıktı. Rakibi, Khabib taraftarlarını endişelendirecek derecede iddia sahibi tehlikeli bir başka Amerikalı isimdi: Justin Gaethje. Bazı sürprizler beklenebilir fakat o gece hiç beklenmedik bir sürprize gebeydi.
Khabib ikinci raundun henüz başında rahibini yere indirdi ve pes ettirerek son derece rahat bir galibiyete imza attı. Ardından ringin ortasında şükür secdesi için eğildiğinde ağlamaya başladı. Ağladı, uzun uzun ağladı. Kalkıp eldivenlerini çıkarttı ve yere bıraktı. Hemen orada kendisine uzatılan mikrofona şu cümleleri sarf etti: “Elhamdülillah. İlk önce Elhamdülillah demek istiyorum. Bana her şeyi Allah verdi. Teşekkür ederim. Bu benim son maçımdı.”
Hiç kimsenin beklemediği gelişme buydu işte: Babası olmadan devam edemeyeceğini, annesine söz verdiği için dövüşmeyi bıraktığını ifade etti.
Beklendik bir galibiyet ve fakat beklenmedik bir sondu. Yetkili ve ilgililer, Khabib’in sözünden dönmeyeceğinde, bir daha dövüşmeyeceğinde hemfikir. Zirvede bırakmak diye bir şey varsa, Khabib’in yaptığı tam olarak bu. 15 yılda kazandığı paradan ve şöhretten kat kat fazlasını önümüzdeki birkaç yılda elde etme imkânı varken annesine verdiği söz üzerine tümünü, elinin tersiyle itmesi takdire şayan bir hareketti.
Zirvede bırakmanın, hiç değilse tadında bırakmanın kıymetini öğreten bir hikâyeye sahip Khabib. Bilindiği üzere Muhammed Ali bunu başaramadığı için ringde “yok yere” aldığı darbeler sonucu hayatını çok ciddi biçimde tehlikeye atmış ve nihayet sakat kalmış bir sporcu.
Khabib anne sözü dinlerken, Muhammed Ali ne yazık ki dinlememişti. 1980 ve 81 yıllarında mağlubiyetle sonuçlanan çok gereksiz son iki müsabakadan önce annesi, halka açık biçimde, oğlunun boksa dönmemesi gerektiğini söylemişti: “Tekrar dövüştüğünü görmek istemiyorum!”
Khabib’in hikâyesi bu, alın teriyle yazılmış, şiirsel. Babasının rüyasıyla başladığı kariyerini annesinin sözü ile zirvede tek başınayken sonlandırmış, başında Avar kültürünün parçası papak kalpağı, Kartal (The Eagle) lakaplı, yenilgisiz, dövüş sanatları ustası bir Müslümanın hikâyesi.
https://www.dunyabizim.com/zirvede-birakan-yenilmez-bir-musluman-dovuscu-khabib-nurmagomedov-makale,2002.html
