Bu tarz, ilkesel gerilimini hayata, pratiğe taşıyamamıştır bir türlü. Halkın ve egemenin karşısına çıkacağı formata, dile karar verememiştir.
Keskin bir yargıyla başladı yazı belki ama peşinen beyan ve değerlendirme yapmak daha iyi olabilir. Türkiye İslami çevrelerinin “dört başı mamur” demesek de derli toplu bir yolculuğa çıkamayan hâllerinin bir başka cephesi, yaralarımızı görmek bakımından hakkında konuşulmayı fazlasıyla hak ediyor.
Yozlaşanlar hakkında çokça kanaat serdedildi, tekrarına lüzum yok ancak yozlaşmaya direnip teslim olmayan cephenin mühim bir kısmı da derin suskunluğun içinde kendini imha etti. Bu, bir yok olma anlamı taşımıyor. Şu anda fizîken vâr olan ancak egemenin ve halkın onun varlığı ile tanışıp/temas kurup farkına var(a)madığı bir vâr oluş bu.
Bu hâl, herkes için fevkalâde ilgi çekici olmalıdır. Sadece İslami siyaset takip edenler için değil, belki bunun ilmini üretenler için de… Çünkü bu son derece çarpıcı bir siyasal ve sosyolojik hâdisedir.
Türkiye İslamcılığının (Bahse mevzu çevrelerin İslamcılık kavramıyla aralarının barışık olmadığını da burada belirtmekte yarar var.) seyri, tecrübesi içinde yeterince ışık tutulmayan bir alandır burası. İlkelere yapılan patolojik vurguların zamanla bir kötürümleşmeye sebebiyet verdiği görülmüştür. Pratik siyasal alana geçişte (geçemeyişte denebilir) yaşanan korku ve endişeler bu çevreleri tutukluk hâline mahkûm etmiştir.
Tevhid-şirk gerilimini retorik düzlemde etkileyici bir şekil ve derinlikte sunabilen bu hattın pratik siyasal alanda boy gösterememesinin temelinde elbette Kur’an’ı, Allah Resûlünün tecrübesini anlayıp yorumlama tercihinin etkisi vardır ve bu son derece tabiidir ancak özellikle siyere yapılan onca vurgudan sonra açık bir siyasal modelin boy verememesi son derece düşündürücüdür.
İlkelerin pratik eylemlerle ete kemiğe bürünmesiyle somutlaşacağı kabul edilirse bu husustaki eksiklikler kendiliğinden görülebilecektir. Sivil toplum örgütü olmamak gerektiğinden demokratik alanda mücadele yürüten legal bir parti safında yer almaya vahiy ve sünnet temelli itirazlar anlaşılır ve en nihayetinde kabul edilebilir gerekçelerdir ancak bu aşamadan ötesine bir türlü geçilememiştir.
Tevhid-şirk kapışması halkın/halkların, coğrafyanın/coğrafyaların dert ve kederlerine cevap üretebilme kabiliyeti, Musa ile Firavun’un büyücüleri kapışmasında olduğu gibi şehirlerin meydanlarında ve kalabalığın toplandığı günlerde halkın ve egemenlerin önüne çıkılamayarak büyük oranda kaybedilmiştir. Dergi ve kitaplarda sıralanan, tartışmalarda netlik ve keskinlikleriyle beliriveren ilkesellikler açık siyasete tercüme edilememiştir.
Bu açık siyaset yoksunluğu bugüne uzanan dilsizliği pekiştirmiştir. Steril olma, ilkeye vurguda bulunma hâlini hangi mü’min reddedebilir! Ancak bu reddedememe hâli yaşanılan tıkanıklığı sorgulamaya mâni olamaz, olmamalıdır.
Bağımsız, devrimci bir ilkesellik her zaman mümkündür ancak bu mümkün, halkın ve egemenin önüne açık siyaset diliyle çıkmayı engellememelidir. Kendi yatağını derinleştiren bir söylem; insanın acısına, yarasına değen bir dilin, egemeni önce hakikate davet eden, zulümde ısrar ettiği taktirde karşısına dikilen bir dilin dolaşıma dâhil olmasıyla inşâ olur. Sohbetlere sıkışan, dergi ve kitap sayfalarından dışarı sızamayan düşünceler kötürümleşir, en nihayetinde kendini imhâ eder.
Hem yerel, hem de küresel ölçekte somut ve anlaşılabilir itiraz ve önerilerle kurulabilecek büyük siyasetin halka ve egemene tercümesi, onca ilke ve yüksek retorikten elbette çıkabilirdi/çıkmalıydı ancak tevhidin çelişkileri fark edip-ettirme potansiyeli doğru okunup değerlendirilemeyince bu mümkün ol(a)madı. Bu mevzu üzerinde düşünülmelidir. Yozlaşma ve çürüme sürecine kapılınmadığına dâir tesellilerin kayıpların üzerini örtmesine izin verilmemelidir. İslami siyasal hatların sağlıklı bir yeniden tesisi için bu zorunludur.
