Yakın bir arkadaşımızın babası koronavirüse yakalandı ve yoğun bakıma alındı. İki hafta kadar da yoğun bakımda kaldı. Çıkınca yaşadıklarını anlatmış kızına ağlaya ağlaya.
72 yıllık hayatında hatırladığı-hatırlamadığı ne kadar olay varsa gözlerinin önüne gelmiş. Üstelik en ince ayrıntılarıyla.
“Kapısının önü” ayakkabı dolu Ölüm’le yüz yüze gelmek, o kısacık mesafede nefesinin kesilmesi, kesik kesik ve kısık kısık tutunmaya çalışmak yaşama yapayalnız, epey ağır bir imtihan olmalı.
Allah’ın rahmetinin insanı nerede beklediği belli olmuyor. Kâbe’nin kapısından eli boş, herhangi bir hastanenin yoğun bakımından büyük ganimetle dönmek mümkün pekala.
Babası, ölmüş ölmüş dirilmiş olarak çıkagelince, şöyle demiş: “Allah bana ikinci bir şans verdi, iyi ki de bu hastalık beni buldu, ne kadar boşa yaşamışım anladım, şimdi artık her şeye yeniden başlayacağım.”
Allah, her köşe başında karşımıza çıkan, yanından geçip gittiğimiz, dahası içinde bulunduğumuz, karnımızda taşıdığımız veya elinden tuttuğumuz ayetlerini fark etmeyi, yaşamdan da ölümden de ibret almayı nasip etsin.
Kırsal kesimde avlanmak yaygındır. O da ara sıra ava gidermiş. “Avladığım tüm hayvanlar gözlerimin önüne geldi!” demiş. Bu sözü aklımdan çıkmıyor.
Karşılaştığım hayvanlara daha bir farklı bakıyorum artık. İlla ki öldürmek gerekmiyor elbette, en ufak bir kötü muamelenin de hesabını vereceğiz. Kaldı ki daha sıradan bir olay da anlatmış, derin bir şaşkınlık içinde. Oysa insan ertesi gün unutur böyle şeyleri:
“Çocukken tekme savurduğum bir kedi bile gözümün önüne geldi!”
Malum olduğu üzere biz Müslümanların inandığı Allah sadece insanların, hayvanların, doğanın değil Alemlerin Rabbi “Rabbü’l-âlemin’dir. Fatiha Suresi’nde O’na Hamd ile başlarız. Allah’ı layıkıyla takdir edebilmek için bunu hatırdan çıkarmamak gerekiyor.
Yine, bu doğrultuda, Hz. Muhammed’in (sav) âlemlere rahmet, “Rahmetenli’l-âlemîn”, kutsal kitabımız Kur’an-ı Kerim’inse âlemlere rehber, “Hüdenli’l-âlemin” olarak gönderildiği aklımızın bir köşesinde durmalı her daim.
Enam Suresi 38. Ayet’te Rabbimiz şöyle buyuruyor:
“Yeryüzünde yürüyen hayvanlar ve gökyüzünde iki kanadıyla uçan kuşlardan ne varsa hepsi sizin gibi topluluklardır. Biz kitapta hiçbir şeyi eksik bırakmadık. Nihayet (hepsi) toplanıp rablerinin huzuruna getirileceklerdir.”
Kur’an’da bazı surelere İnek, Karınca, Bal Arısı, Fil gibi hayvan isimlerinin verildiği bilinmektedir. Bunlardan biri olan Karınca (Neml) Suresi’nin 18. Ayetinde Müslümanlara harika bir ölçü verilmiştir:
“Ordu Karınca Vadisi denilen yere geldiğinde bir karınca şöyle seslendi: “Ey Karıncalar! Hemen yuvalarınıza girin; Süleyman ve ordusu farkında olmadan sizi ezip geçmesin!”
Müslümanlar bir karıncayı bilerek ezip geçemez sonucu çıkmıyor mu buradan? Peygamber ve ordusunun nasıl bir ahlaka sahip olduğuna bir karınca -liderleri olsa gerek, Komutan Karınca- şahitlik ediyor. (Lütfen, “peygamber ocağı” derken Allah’ın çizdiği hukuku gözetelim, kavramları çarçur etmeyelim, peygamberlerin adını kirletmeyelim.)
Yine, Kur’an’dan öğreniyoruz ki Hz. Salih’in kavmi Semud, Allah’ın gönderdiği bir devenin su içmesini, merada otlamasını engelleyerek, nihayet ona işkence ederek ölümüne sebep olduğu için helak olmuştur.
Peygamberimizin çok zayıf bir deve görünce üzüldüğü ve sahibine, “Bu dilsiz hayvanlar hakkında Allah’tan korkun!” buyurduğu rivayet edilir. Kendisine, “Ey Allah’ın elçisi, bize hayvanlara yaptığımız iyilikten dolayı da sevap mı var” diye sorulduğunda, “Evet, can sahibi her varlığa yapılan iyiliğe sevap vardır” yanıtını verdiği rivayetler arasındadır.
Biz insanlar nefsimize uyup kolayca haddi aşabiliyoruz ne yazık ki. Dünyanın, doğanın, hayvanların, emrimiz altında çalışan işçilerin hatta ve hatta bakmakla yükümlü olduğumuz çocukların dahi sahibi zannedebiliyoruz kendimizi. (Emaneti mülkiyet zannediyoruz.) Ne büyük gaflet ve cehalet.
“Avladığım tüm hayvanlar gözlerimin önüne geldi!” demişti. Bu sözü iyi anlamak için yakından bakmak gerek: Hakkını yediğimiz her canlı gözlerimizin önüne gelecek ve hesap gününde hakkını isteyecek.
Hesap Günü Allah’ın huzurunda işimiz kolay mı!?
Allah’a, Ahiret’e, Hesap Günü’ne inanan bizler için en hayati konu buyken genelde küçük hesaplar peşinde koşuyor, nefsimize ve çevremize zulmediyoruz.
“Uyan en gözlerim, gafletten uyan!”
