Eşim üç ay önce benim için internetten bir ayakkabı satın aldı. Güvenilir alışveriş vaat eden saygın bir uygulama üzerinden alalım ki sakata gelmeyelim dedik.
Ayakkabı geldi, iki gün kullandıktan sonra iki yerden dikişleri atmasın mı! Orijinal olsa öyle bir şey mümkün değildi. Satıcıyla irtibata geçip ayakkabının fotoğraflarını paylaştık ve değiştirmesini talep ettik.
“Elimde şu an ayakkabı yok, haftaya gelince bakarsınız, beğendiğinizi söylersiniz, değişirim” diyerek olumlu yaklaşınca içimiz rahatladı.
Haftalar haftaları kovaladı, ne var ki yeni ayakkabılar bir türlü gelmek bilmedi. Biri sizi oyalayıp duruyorsa dolandırıyor olma ihtimali kesin değil de hayli yüksektir.
Bu arada, eşim, uygulama üzerinden rahatsızlığını daha kesin sözcüklerle ifade ediyor fakat değişen bir şey olmuyordu. Sitenin yöneticilerine durumu açtık, “işlemi onayladığımız için”, yapabilecekleri bir şey olmadığını belirttiler.
Eşim, son çare, avukat olduğumu, bizi dolandırdığı için dava açacağımızı yazdıysa da yine değişen bir şey olmadı. Olmadı diyorum ama aslında şöyle bir gelişme oldu: Adam uygulama üzerinden eşimin kendisine ulaşımını engelledi. Artık ne mesaj ne de sattığı ürünlere yorum yapabiliyordu. Kapı yüzümüze kapanmıştı.
Bu alışverişte dolandırılmıştık, başımız ağrımıştı, dava açmakla uğraşmak da iş yükü idi ve sonuçlanması en az bir yıl sürerdi, satıcı uzak bir şehirde ikamet ediyordu, daha fazla uğraşmak da içimden gelmiyordu, “Allah’ından bulsun, hakkımı helal etmiyorum” diyerek unutmak istiyordum. Olay bir süre öylece sürüncemede kaldı.
Aradan üç aydan fazla zaman geçmişti. Satıcının kargo gönderisinden adı ve adresini bilsek de telefon numarasını bilmiyorduk.
Şöyle düşündüm: Bu adam bizi dolandırdığı gibi başkalarını da dolandırabilir. Bu kötülüğe engel olmak lazım. Elimden geleni ardıma koymayayım.
Bu düşünce itibariyle silkindim. İlk iş bilgisayarımın başına geçip boş bir sayfa açtım. Bir buçuk sayfalık bir suç duyurusu yazdım. Jilet gibi oldu!
Ardından, uygulamayı kendi cep telefonuma indirdim. Üyelik işlemlerini de tamamlayıp şüphelinin hesabını buldum ve ona şu kısa mesajı yazdım: “Merhaba, ben avukat Mehmet Ali Başaran. Eşimin gerçekleştirdiği bir alışverişte onu dolandırmıştınız. Daha sonra onu engellediniz. Sizi ve uygulamayı dolandırıcılık dolayısıyla savcılığa şikayet edeceğimizi ifade etmiştik. Dilekçe hazır ve ekliyorum buraya. Mağduriyetimize kolay yoldan son vermek için 1 Ekim’e kadar size son bir süre tanıyacağım.”
Dilekçenin ve vekaletnamenin fotoğrafını attım.
Dört dakika sonra cevap geldi ve her cümlesinde yer verdiği bir kelime dikkatimi çekti: Beyefendi.
Sabah para hesaba yatırılmıştı. Ayakkabıyı karşı ödemeli olarak göndermek kaldı bize.
Allah’tan korkmayan, kuldan utanmayan insanlarla “iyilikle, güzellikle” ne kadar konuşabilirsiniz ki!
Üç yıl öncesiydi, kardeşim aradı, sıkıntısını aktardı:
“Ev almak için müteahhite 50.000 TL ödedik, ortada ev filan yok, daha inşaata bile başlamadı, sözleşmeye aykırı davrandı, paramızı istiyorum oyalayıp duruyor beni, paramı tam olarak alsam bile zarardayım…”
Piyasada böyle çok sayıda çakal olduğu için kestirmeden sonuca gitmek gerekiyordu.
“Böyleleri Allah’tan değil devletten korkar. Sana bir dilekçe göndereceğim, altını imzala ve savcılığa teslim et.”
Savcı “suç duyurusu” dilekçesinin gereğini yerine getirip ifadeye çağırmış olacak ki, müteahhitin “hak bilinci” bir anda gelişti ve derhal “yok”tan var edilen (!) o para koşarak geldi, masanın üzerine kondu!
Muhataplarınızda hızlı bir “aydınlanma” yaşansın, hakkınız hukuk içinde kalınarak hızlıca alınsın istiyorsanız, haklarınızı biliyor olmanız gerekli.
Alev Alatlı “Aydınlanma Değil Merhamet” demişti. Haklı. Ben bu hikayede tersini tavsiye ediyorum, muhatabınıza dikkat edin ve “Merhamet Değil Aydınlanma”ya öncelik verin!
Yıllar önceydi. İçi dergi dolu bir çantayla metrobüs durağında bekliyorum… Bir anda iki kişi koluma girdi, “sen gel bakayım şöyle” diyerek kenara çekiyorken “ne var o çantanın içinde, aç bakalım!” dediler.
“Siz kimsiniz” diye sordum. Üzerlerinde herhangi bir üniforma yoktu ve kendilerini tanıtan bir hareket de yapmamışlardı, kart göstermek gibi.
Sorum üzerine biraz şakın ve somurtuk bir suratla, “polis” dedi biri.
“Kartınızı görebilir miyim?”
Çattık, der gibi baktı diğeri, cebine uzandı.
Avukat kimliğimi gösterdim. O zamanlar avukatlar iktidarın şimdiki kadar tacizine uğrayıp iyice cılkı çıkmış şu “öcü” kelimelerle (terör filan gibi vıcıklaşmış kelimelerle) ilişkilendirilmemişti. OHAL çökmemişti ülkenin üzerine, Hukuk’a göstermelik de olsa bir nebze saygı vardı. Ben de bir Ortadoğulu gibi değil Avrupalı, Amerikalı gibi sordum:
“Arama emrinizi görebilir miyim?”
– Ya avukat bey, işimizi neden zorlaştırıyorsunuz, biz sizin güvenliğiniz için…
“Tamam tamam… Açıyorum çantayı ama siz de işinizi iyi yapın” dedim.
