Hayat hikayelerden oluşur. Her gün sayısız hikayenin bir yerinden geçip gideriz, farkında olalım, olmayalım. Kimisinde başrollerden birindeyiz, kimisi içinse sadece bir kenar süsünden ibaretiz.
Gözümüzün önünde akıp giderken tanık olduklarımızdan çok başkalarınca yaşanan hikayeleri okuyor, dinliyoruz.
İnsanlar yola çıkınca hikayeler de öne çıkıyor. Gözlere bir farkındalık, hafızaya canlılık geliyor. Hareket ve bereket.
Askerlik bahsi açılınca anlatmaya başladı:
“Acemi birliğine gittik, ben tabii uyanığım, İstanbul çocuğuyum. Benim gibi 3-4 İstanbul çocuğu daha var. Biz her türlü görevden kaçıyoruz itinayla. Birkaç gün sonra tanıştık kaynaştık. Nerede doğdun, okudun, neler yaptın… derken, İmam Hatipli olduğumu söyledim.
Ben, İmam Hatipli olduğumu beyan eder etmez, “oğlum sen ayvayı yedin!” dediler.
“Neden” diye sordum.
“Biliyorsun, askeriyede din yok iman yok, senin ananı ağlatacaklar!”
Neyse, acemiliği bir şekilde atlattık, usta birliği için bizi Van’a gönderdiler. Görev yerinde bekliyoruz, içeri bir yüzbaşı girdi ve ilk sözü şu oldu: “Gençler Selamun Aleyküm!”
İçimden dedim: Oğlum, sizi bilmem ama ben rahatım!
Yüzbaşının ilk sorusunu da unutmuyorum: “İçinizde İmam Hatipli var mı?”
Elimi kaldırdım. Şöyle bir baktı bana. “Geç bakalım” dedi, “seni imam yaptım”.
Dışarı çıktım ki, bir asker, “sen imam mısın?” diye sordu. Evet, dedim. Beni aldı, yerime götürdü, arkadaşlarla tanıştırdı ve “ben terhis oluyorum, gitmeden neyi nasıl yapacağını sana göstereceğim” dedi.
Ertesi sabah beşte beni uyandırdılar, “kalk, hadi, gidiyoruz” dediler.
“Hayırdır, sabah namazını mı kıldıracağım?”
“Görürsün birazdan ne kıldıracağını!”
Beni aldılar, askeri araca bindirdiler ve bir Adli Tıp binasına götürdüler. Allah Allah, diyorum içimden: Benim burda ne işim olabilir?
Yarım saat sonra bir ambulans geldi, içinden siyah torbada bir ceset getirdiler, otopsi yapılacakmış, musalla taşı gibi bir masanın üzerine koydular, torbayı açtılar, benim aklım çıktı!
Bir asker, G3’le kafasına sıkmış. Oturduğu yerden iki mermi kafasına, bir mermi ise sol omzuna girmiş. Çocuğun adını hatırlamıyorum. İntihar eden asker diye, 2010 yılı kayıtlarında vardır.
Daha bismillah, göreve başlamışım, ilk iş, kendimi otopside buldum.
Doktor, intihar eden askerin iç organlarına bakarken, “Aaa” dedi, “bu çocuğun askere gelmesine gerek yokmuş ki!”
Otopside 3-4 kişiyiz. Neden, diye sordu bir memur.
“Tek böbrekli bu çocuk, bunlara çürük raporu veriliyor doğrudan”.
Otopsi sona erince çocuğu yıkadık, kefenledik. Kafasının arkası yoktu, orayı pamukla doldurduk. Tabuta koyduk, Türk bayrağına sardık, memleketine gönderdik.
“Badi”si de yanındaydı çocuğun, eşyalarını taşıyordu, hikayesini ondan öğrendik. Komutanın biri çocuğa çok kötü davranmış. O da bunalıma girmiş, kafasına sıkmış.
Komutanının “mobbing”ine dayanamamış, kalbine sıkmış bir asteğmen vardı, yine. Toplam dört vaka olmuştu benim zamanımda. Biri farklıydı. Kanas’la çok uzaktan vurulmuş bir binbaşı idi. Onun için müftü çağırılmıştı özel olarak, ben de yanındaydım. Müftü yıkadı, kefenledi, duasını etti, şehit merasimi düzenledi.”
Hikaye içindeki hikayenin hikayesi zorbalığa dayanıyor.
Kıssadan hisse almak için kuklaya değil kuklacıya bakmalı.
Zorunlu askerlik denen zorbalık sürdürülmüyor olsaydı, bugün o çocuklar hayatta olacaklardı.
Gencecik çocuklar kalplerinden, kafalarından vurulurken tetiği çeken zulüm sorgulanmadan, adına “savaş” denen çok uluslu şirketlerle, kanla beslenen rant düzeniyle hesaplaşmak söz konusu bile olamaz.
Bu ahval ve şerait içerisinde bedelli-bedelsiz askerlikler, soralım birbirimize, bela-savar “haraç”lardan öte ne anlam ifade etmekteler?
Evlatlarınız sıraya girecekse siz sıranızı savmış olmuyorsunuz. Sıra orda duruyor, sıraya girmek zorunluluğu ile el ele kol kola.
